Hawaii Sondag

100_2439, originally uploaded by tstander.

Nog 'n dag, nog 'n vroeg opstaan. Hierdie keer was dit darem eers 6h, waar dit 4h15 sou wees as ons op die begeleide toer gegaan het van die groot eiland. 7h kon ons 'n taxi haal lughawe toe, 9h was ons op die vliegtuig, en kort voor 10h00 was ons al daar. Was jou eerste tref van Hilo lughawe, is dat daar groot oop stukke is (selle as Honolulu) waar daar geen vensters is nie. Wat natuurlik in skrille kontras staan teen die double glazed vensters oral in Europa. Na 'n goeie halfuur se wag vir ons huurmotor, kon ons die pad vat na die Vulkaan park op die eiland.

Die park is uitgelê rondom 'n aktiewe vulkaan, met 'n pad was reg rondom die rim hardloop. Die idee is dan dat jy al rondom die vulkaan ry, by al die uitsigpunte stop, kyk, en verstik aan die swaweldampe so ver jy gaan. Hoogtepunte op hierdie roete (behalwe nou vir die swaweldampe) is die stoompype, die Soutwest Rift (wat lyk presies soos Mordor in die movies), en die een punt waar jy heeltemal op die rant van die krater staan. Hierso is dan ook die plek waar jy jou offers kan bring aan die godin van die vulkaan. Te oordeel aan wat daar rond lê, hou sy nogal van vrugte, varkkoppe, en Bacardi rum.

Ook deel van die roete, is 'n afdraaipad wat jou neem see toe om die lavaflows te gaan kyk. Daarso stop jy, check die park ranger hut vir inligting oor waar die lava vandag vloei, en loop van daar af verder kuslangs om dit te gaan sien. Ongelukkig vir ons, sou ons daardie dag 6 myl moes stap om lava te sien. Dit, en die hele rits waarskuwings (die grond kan onder jou ontplof, die grond kan onder jou voete in die see wegsak, die hitte kan rotse laat opskiet om jou te tref tot 'n honderd meter verder), het ons laat besluit om maar eerder nie te ver te gaan nie. Wat ons wel gesien het, is waar die lava oor die pad geloop het so 'n jaar of drie gelede. Een oomblik is dit nog geteerde pad, die volgende steek die "No Parking" bordjie onder 'n meter en 'n half pikswart gestolde lava uit. Wat jou natuurlik 'n bietjie senuweeagtig maak om daar te loop, is dat daar oral op hierdie rotsplaat sulke gate ingesink het waar iemand te hard getrap het. Blykbaar is die hele storie onder jou voete hol. Lekker.

Laaste stop in die park (wel, voorlaaste: ons het weer 'n hotdog gaan eet by die hotel naby die uitgang) was 'n trippie deur die ou lava tonnel. Waar die plantegroei rondom die vulkaan en langs die kus heeltemal droog en amper Karoo- of Bosveld-agtig is, lyk hierdie stukkie soos 'n tropiese reënwoud. Die tonnel opsigself is nou seker nie indrukwekkend nie, tot jy jouself probeer voorstel dat, eens op 'n kol, dit vol kokende lava was.

Laaste stop vir die dag was by Rainbow Falls, 'n stuk tropiese woud met 'n pragtige waterval en rotspoele. Natuurlik, by al die maklik begaanbare paadjies gemerk "Vreeslik Gevaarlik, moenie hier loop nie", terwyl die moeiliker paadjies so erg is vir die locals, hulle het nie eens gebother om iemand daarteen te waarsku nie. Seker nie gedink iemand sou mal genoeg wees om effens moeite te maak om bo uit te kom nie.

Te ongelooflik vir woorde, was die terugtog. 18h het ons ingecheck by Hilo, 18h30 was ons in die lug op 'n vroeër vlug. Die ironie is, Hilo is seker die een lughawe waar 'n mens nie sou omgee om 2 ure te wag vir jou vlug nie. Daar's groot, gemaklike banke en stoele, en live entertainment. Die mense het darem net die regte styl hier op die eiland.

Terug in Honolulu, was dit tyd vir die legendariese Big Kahuna burger. Ons vermoed die plek het ontstaan nadat daar verwys is na 'n fiktiewe Big Kahuna take-away plek in Pulp Fiction, maar die burger wat ons gekry het was alles behalwe fiktief. Reusagtig, met alles wat jy op 'n burger in Hawaii verwag, plus chips en 'n draft. 'n Heel geskikte last meal op die eiland.

Al wat toe oorgebly het was inpak, en slaap wat jy kon om 03h30 weer jou taxi te kry vir jou vlug huistoe.

Hawaii Saterdag

DSC07958, originally uploaded by tstander.

Volgens dame by toere toonbank van die hotel, moet jy 07h30 in die tou staan, anders kry jy nie kaartjies nie. Die gevolg was dat ons om 05h30 al moes opstaan, slegs enkele ure nadat ons teruggekom het van Nashville. Maar, jy's nie in Hawaii om te slaap nie, so jy staan maar op... al verslaap jy dan tot 06h20.

Vir die wat nie weet nie: daar's vier groot besoekpunte by Pearl Harbour. Daar's die gedenkmaal wat bo-oor die wrak van die USS Arizona (een van die oorlogskepe wat in die hawe gesink is op 7 Desember 1941) gebou is, die USS Bowfish ('n WW2 duikboot wat in die hawe vasgemeer staan), die USS Missouri ('n 1944 oorlogskip wat nog in 1991 in die Persiese Golf diens gedoen het) en die Stille Oseaan lugvaartmuseum.

Siende dat die Arizona 'n nasionale gedenkmaal is, moet dit, volgens wet, gratis wees om te besoek. Dit beteken 'n lang tou, wat ons toe inderdaad aangetref het (sien fotos). Wat heel onverwags was, is dat die hele tou binne 10 minute kaartjies gekry het. En, kort nadat ons binne die wagarea 'n happie vor ontbyt en 'n koffie (God bless Amerika vir hul filterkoffie vending machines, veral na 'n aand soos die vorige), was daar nie meer 'n tou nie. Daai vrou sal betaal as ek haar ooit weer sien.

Die besoek aan die Arizona begin met 'n filmvertoning oor die geskiedenis rondom die aanval op Pearl Harbour, met die mees ongelooflike film wat tydens die aanval geskiet is. Hier moet ek vir die Amerikaners 'n pluimpie gee: dis een ding om 'n gedenkmaal te bou, maar om seker te maak almal verstaan en waardeer wat hulle sien, is goeie styl. Net jammer Dirk het nie veel daarvan ingeneem nie.

Van hier neem jy 'n boot uit na die middel van die hawe, waar die gedenkmaal staan bo-oor die wrak. Opsigself lyk of ervaar 'n mens dit nie as vreeslik indrukwekkend nie, maar die indruk word seker maar bepaal deur die waarde wat jy daaraan heg.

Om op te maak vir die gratis toer na die Arizona, looi die mense jou behoorlik vir die ander toere. Dis amper $50 om die ander goed te besoek, maar siende dat daar nêrens ander op die aardbol 'n Pearl Harbour is nie, en siende dat Petrie betaal het, het ons tog die volle toer geneem. Eerste stop was die USS Bowfish, met 'n audio toer om jou deur te neem. Wat veral besonders was van hierdie toer, was dat jy kans het om eerstehands te sien al die hoekies en kamertjies wat jy in al die WW2 duikboot flieks gesien het. Ek't selfs die manier van voete eerste swaai deur die luike wat ek op "Below" gesien het, toegepas om tussen die kompartemente te beweeg. Wat die films egter nie heeltemal tuisbring nie, is hoe ongelooflik beknop daai goed is. Nie 'n plek waar ek graag 'n maand wil spandeer nie.

Ook interessant om te sien in daardie omgewing, is die lugafweer kannonne, torpedos, en selfs 'n Kamikaze torpedo... die uitvinder waarvan gesterf het in 'n toetsrit van sy uitvindsel. En dan, natuurlik, 'n hotdog stand om vinnig iets te hap voor jy verder gaan.

Van daar het ons 'n bus geneem na die USS Missouri, die 1944 oorlogskip wat tans dien as museum. Wat ek definitief kan aanbeveel hier, is die begeleide toer: omtrent alles op daardie skip het simboliese waarde, en so 'n toer lig dit heeltemal uit. Van die verfwerk op die 16" kannontorings, tot die dek waar vrede met Japan geteken is, en die duik in die romp waar die kamikaze vliegtuig vasgevlieg het. Blywende indrukke van hierdie skip is dat dit reusagtig groot is, maar ook dat dit reusagtig goed in stand gehou is. 10 uit 10, en 'n definitiewe moet.

Ongelukkig kan ek nie dieselfde sê van die Pacific aviation museum nie. Dis letterlik net 'n saal van vliegtuig replikas, 'n stel simulators, en 'n geskenkwinkel. Halfuur in en uit.

Terug in Waikiki, het elkeen sy eie rigting geskiet. Ek was vinnig by die poskantoor (elke poskantoor hier is 'n franchise... net in Amerika), waarna dit tyd was om bietjie langs die swembad te ontspan. Die namiddag is afgesluit met 'n vinnige middagslapie, voor ons weer gaan aandete eet het by die rock & roll restaurant oorkant die pad. Die dametjies was weer daar om te dans op die verhoog, maar party was maar beter as ander.

Na 'n vinnige rondtetjie met die dames uit Toronto (IEMAND moet vir hierdie mense leer om 'n Guinness te gooi met 'n shamrock. Ten minste het hulle dit darem nie hierdie keer in 'n bottel bedien nie.), was ons maar vroegerig in die bed vir ons vlug die volgende oggend.

Hawaii Vrydag

100_2326, originally uploaded by tstander.

Vrydag het Petrie vir ons drie 'n lekker groot Amerikaanse kar gehuur, om sodoende die res van Oahu te verken, veral die Noordkus. En, na nog 'n opwindende oggend van uitcheck, incheck en kamers ruil, kon ons ons vuurwa by Budget gaan oplaai (ten spyte van die vreeslike gevaarlike trappe wat ons moes trotseer om dit te kry... sien die foto in hierdie verband)

Hoewel die een uitsig wat ons daardie dag wou besoek, gewoon toe was daardie spesifieke Vrydag-oggend, kon ons nogsteeds op 'n paar pragtige plekke al langs die kus stop vir fotos en verkyk. 'n Algemene ding hier is 'n sg. "beach park": 'n groen parkie, met 'n strand, aar jy nou vir die dag kan uitspan. Die een so pragtig soos die volgende, almal in die skadu van die berge net anderkant die kusweg.

Hier het ons dan ook kans gekry om 'n bietjie van Oahu se landskap in te neem, en 'n ongelooflike diverse landskap is dit wel. Een oomblik ry jy nog deur droë bossies en klippe, die volgende oomblik lyk dit soos tropiese eiland (afhangende van watter kant van die waterskeiding jy ry). Ons het dan ook 'n bietjie van die inwoners se huise gesien. Hierdie huise laat jou definitief meer dink aan 'n kusdorp as 'n groot metropool (soos Honolulu). Plek-plek lyk dit 'n bietjie vervalle, maar dit dra amper by tot die quaint karakter van die eiland. Dis waar wat Sheena gesê het: as jy regtig Hawaii wil sien, moet jy uit die stad uit kom.

Een van ons minder produktiewe stoppe was om te check of ons by die Polynesian cultural centre wil besoek. Die konsep is heel oulik: sewe verskillende Polenesiese kulture (behuising, kleding, danse, kos, ens) word uitgebeeld in sewe verskillende dorpies, waar jy nou heeldag kan rondloop en als inneem. Dis oulik, maar helaas het ons besluit dis nie $40pp oulik nie. Toe ry ons maar verder.

Robert en Valpre het ons vertel van 'n scuba plek aan die noordkus genaamd Shark's Cove (nee, daar's nie regtig haaie nie). Aanvanklik het ons vermoed ons het die plek gemis by die baai wat afgesluit was vir verkeer, maar kort anderkant Sunset Beach kom ons toe (heel per ongeluk) daarop af. Scuba gear is dadelik gehuur, daar is summier verklee, en die res van die oggend is in die geselskap van die visse spandeer. Gegewe die groot viskenner wat ek is, sou ek nou nie die meeste van die goed wat ek daar gesien het, herken of selfs onthou nie. Dat dit egter 'n ongelooflike ervaring was, is verseker, en definitief iets wat ek weer sal doen as die geleentheid kry. Die enigste jammerte is dat die plek 'n bietjie vol was (blerrie toeriste, tsk tsk), en kort voor middagete moes ons maar, a.g.v. die geweldige oormag waarteen ons moes kompeteer vir spasie in die water, maar die aftog blaas.

Hiermee dan 'n ernstige travel advisory vir almal wat daardie plekkie besoek: vermy die Shark Cove Grill. Ons het seker meer as 'n halfuur vir ons chips daar gewag, en die vlieë dra dit so gou weg soos jy dit ontvang. Pak 'n toebroodjie in.

Laaste stop vir die dag was Dole, 'n pynappelplantasie, wat ook dien as tuiste vir die wêreld se grootste doolhof. Waar jy by Drielanden darem net een punt soek, moet jy by hierdie plek ses verskillende stasies besoek om die uitstappie as "suksesvol" te beskou. Na die tweede een het ons egter 'n bietjie moed verloor, en maar, soos by Sharks Cove, die aftog geblaas.

Terug by Honolulu, neem ons toe waar dat ons gunsteling kusweg beset is deur 'n heel onverwagse straatfees. Die Pan-Pacific Festival is 'n versameling straatstalletjies, wat allerlei aspekte van Japanese kultuur en internasionale kookkuns tentoonstel. Hierdie fees bring nou letterlik die helfde van Japan na Hawaii; dis nou, die helfde wat nie reeds daar is nie. Tussen al die kos, musiek en dans was daar 'n uitvoering van Japanese tromslaners wat ons ongelooflik beïndruk het. Daardie mense slaan nie, hulle perform: hul gesigsuitdrukkings en hele liggaamshouding is deel van die show. Na die tyd kon ons ons toe ook trakteer op 'n aandete van vis, rib en rys, sommer daar op die sypaadjie tussen die geharwar.

Laaste uitstappie vir die aand was 'n kuiertjie saam met Dirk se vriendinne van Kanada, wat hy heel toevallig daar in Honolulu raakgeloop het een aand. Na 'n vinnige stop by 'n plekkie waar ons, na een rondte, nie meer die informercials op die TV's kon uithou nie, is ons deur na 'n plekkie genaamd Nashville.

Wat jy verwag om te sien in Nashville (die stad), sien jy in Nashville (die kroeg). Ouens en meisies met breërandhoede, reuse belt buckles, stewels tot by hulle knieë, en barn dancing op die ritme van Country musiek. Soos 'n mens ook kan verwag, krioel die plek van militêre manne. Daar's allsorts: marine vlieëniers met hul high 'n tight haarstyle, JAG corps offisiere (een van hulle het die hele aand sy besigheidskaartjie uitgedeel) en 'n hele lot vlootmanne (o.a. "Chief", wat in sy dronkenskap darem nugter genoeg was om na die derde verduideliking te besef ek's nie Brits nie). Nou, vir die koste van hulle en hul geselskap te verdra vir 'n aand, kry jy die hele aand lank graties biere, te danke aan hul militêre afslag. 'n Vreemde aksent is partykeer darem 'n wonderlike ding.

Later was wat ons verwag het is ons toe daar uit, om 'n vinnige uiltjie te knip voor ons uitstappie na Pearl Harbour.

Hawaii Donderdag

100_2275, originally uploaded by tstander.

Donderdag-oggend was dit weer tyd vir vroeg opstaan, vroeg ontbyt kry by Keori, en die bus neem na die konferensiesentrum. Daardie oggend se sessies was egter nie heeltemal so boeiend soos ons aanvanklik gehoop het hulle sou wees nie (behalwe natuurlik vir die non-planar filters sessie, waar manne mekaar links en regs woes beskuldig het van ongelooflike resultate). Na 'n kort vertoef by die eerste helfde van die een middagsessie, het ons dus net eensklaps besluit dat ons konferensie nou verby is, toe sny ons 'n lyn af na Waikiki strand toe.

Hierde strand loop die volle lengte van Waikiki, die onderdorp van Hawaii waar al die hotelle, kuierplekke en toeriste ook aangetref word. Die strand is egter 'n bietjie kunsmatig: blykbaar moes hulle tonne en tonne sand inry om 'n strand te maak waar daar voorheen eintlik net 'n rotsplaat was. Maar dis maar hoe die gerug loop.

Eg of nie, die water is warm, die poppies nog warmer, en 'n namiddag daar is 'n moet... al is dit dan nou net om die besienswaardighede te gaan waardeer.

Die aand is ons saam met twee ander SAners op die konferensie vir 'n ete by die "beste" (lees: enigste) Meksikaanse restaurant in Waikiki. Robert en Valpre werk vir EMSS buitekant Stellenbosch, en het die moeite gedoen om al die pad Hawaii toe te gaan om dit te bemark. Robert se surf board blykbaar saamgekom, maar natuurlik slegs vir sake doeleindes. Anyway, kos was lekker, bier was enorm (ons het probeer uitreken hoeveel ml 22 oz. is, maar halpad opgegee en maar net bestel), maar hier moet ek bieg dat ek nie heeltemal kan onthou wat ons die res van Donderdag-aand gemaak het nie. Siende dat ek nie iets spesifiek onthou nie, sou ek aanneem dat ek maar huis toe gegaan het vir 'n vroeë aandtjie. Hierdie mag egter verander soos nuwe inligting aan die lig kom.

Hawaii Woensdag

DSC07891, originally uploaded by tstander.

Woensdag was 'n vol dag van sessies (wat om die verskriklike uur van 8 aangevang het, met 'n halfuur busrit na die konferensiesentrum), so 07h00 was ons onder in die voorportaal om ontbyt te gaan kry. Hierdie keer het ons voor Denny's gestop en 'n nuwe plekkie probeer: Keoni, waar ons ook dan elke oggend daarna ontbyt gekry het. Dis nader, die kos is net so baie, selle prys, effens flouer koffie, maar baie vinniger diens as Denny's. Plus die dekor laat jou meer voel jy's in Hawaii as in New York, of enige ander Amerikaanse stad.

Na 'n vol dag van sessies (meestal oor filtertoepassings, maar met 'n interessante sessie oor die kommunikasiestelsels van 'n paar van die nuutste NASA en ESA projekte), het ons 'n social gehad by die Hilton Hawaiian Village, die duurste hotel op die eiland. Gelukkig het ons op 'n vroeë bus gekom, om sodoende vroeg toe te sak op die kostafels en 'n groterige aandete te nuttig uit peuselkos.

Wat ons ook gehad het, is baie drankkaartjies, te dankie aan die vreemde Spaanse tannie wat net randomly by ons tafel kom sit het. Sy's nie deel van die konferensie nie, maar dit klink my haar broer (of neef... kannie onthou nie) was wel, en dié het vir haar 'n stapel drankkaartjies gegee vir die aand. Sy't natuurlik net te gretig uitgedeel.

Die probleem met sulke goed is, natuurlik, dat jy jou blootstel aan allerhande voorstelle, en met jou verlaagde inhibisies, instem om goed te doen wat jy gewoonlik nie sou nie. So het ek dan ook, by hierdie kuiertjie, ingestem om 'n SA student chapter vir die IEEE te begin. Oeps. Minder cocktails volgende keer.

Van hier af (nadat ons met hewige ontsteltenis besef het die res van ons stapel kaartjies nutteloos is, siende dat die bar toegemaak het) het ons drie strandlangs gestap terug hotel toe, waar ek maar 'n vroeë aandjie gemaak het.

Hawaii Dinsdag

100_2255, originally uploaded by tstander.

Dinsdag was die eerste amptelike dag van die konferensie, so ons het mooi vroeg opgestaan om die eerste sessie by te woon. Eintlik 'n bietjie vroeër: ons het met groot skok en ontsteltenis die vorige aand besef ons kamer het nie netwerkpunte nie, toe moes ons noodgedwonge kamer skuif om daardie toegang te bewerkstellig.

Die buffet ontbyt by die hotel het Petrie nie vreeslik aangestaan nie, toe sny ons maar 'n lyn om die hoek na Denny's, 'n klassieke Amerikaanse diner, vir ontbyt. En dis omtrent 'n ontbyt wat daardie mense daar vir jou bedien. Enigiets waaraan jy kan dink, kan jy daar kry, sommer alles op een bord. Plus die koffie, wat altyd bottomless is.

Die hoogtepunt van die plenary sessie van die konferensie was seker die demonstrasie van Hula dansers vooraf. Die twee gassprekers het oulike onderwerpe gehad (3G vs. WiMax, en biomediese RF toepassings), maar het nie regtig beïndruk nie. Die biomediese ou het egter 'n paar interessante goed genoem en gewys, o.a. 'n mineatuur kamera wat jy insluk om dokters te help met diagnose, en allerhande goed wat in jou ingeplant kan word om jou vitals te monitor oor 'n RF link. Big brother is nader as wat ons vermoed het.

Die namiddagsessies het ek 'n skip gegee, om die uitstalling te sien. Hier kom 600 van die top maatskappye in RF en mikrogolf wêreldwyd. Dis 'n lekker plek om te sien wat's nuut in die industrie i.t.v. hardeware en simulasie sagteware, wie lewer wat, en om ingenieurs in die praktyk 'n bietjie te pols oor jou bestaande navorsing. Van 'n derde van die ouens wat filters ontwerp, het ek 'n besigheidskaartjie gekry, met die boodskap dat ek hulle moet kontak as ek inligting soek. Van 'n verdere derde, ook 'n kaartjie, met die boodskap om hulle te kontak sodra ek iets regkry. So bou 'n mens maar kontakte.

Aandete was nog 'n hoogtepunt van die uitstappie. Nie ver van ons hotel nie, is daar 'n 50's themed rock & roll restaurant. Al die dekor, die kelnerinne (hul stage names op hul naamkaartjies inkluis), en die kos lyk asof dit uit Grease is. Hulle speel dan ook die fliek heel aand op die TV's in die restaurant, en sodra "Greased Lightning" aanbreek, draai hulle die volume op, dan dans die kelnerinne saam 'n verhogie in die restaurant. Heel interessant.

Na 'n heel smaaklike Hawaiian pizza (wat anders?), het ons vir Petrie weer by die hotel gekry, en 'n biertjie gaan nuttig op die strandfront.

Hawaii Maandag

100_2259, originally uploaded by tstander.

Die eerste ding om te doen as jy van Londen af in Honolulu arriveer, is om jou hotel te vind. Of, as die vrou by die inligtingtoonbank begin lag as jy vra of die hotel stapafstand is, 'n shuttle na die hotel. Maar selfs dit is net 'n middel tot 'n doel: om uit daai langbroek te kom, en so vinnig as moontlik 'n korbroek en sandale aan jou te kry.

Na dit gedoen is, is dit om eerste indrukke te ontwikkel oor waar jy jouself bevind. En eerste indrukke het Honolulu in oormaat.

Daar's natuurlik die hitte en humiditeit. Na 'n hele lang ruk taamlik ver noord, kleef dit aan jou iets verskrikliks. Die aande is amper net so warm soos die dae, selfs deur die periodieke reënbuie wat nie veel doen behalwe om jou nog natter te maak as wat jy reeds is nie.

Tweedens, is dit die oormaat Japannese toeriste. Ek's seker meer as die helfde van ons hotel (en die res van Waikiki, die deel van Honolulu waar ons gewoon het, wat grootendeels bestaan uit hotelle) was vol Japanese toeriste. Daar's genoeg van hulle om te verseker dat al die bordjies in die hotelle en restaurante Japannees is, dat daar personeel is wat die taal verstaan, dat die hotel Japannese TV kanale het, dat die restaurant in die hotel Japannees is, en dat daar selfs winkels is waar jy verbyloop sonder om 'n enkele woord Engels binne of buite te sien. Waikiki kan in alle reg Little Tokyo genoem word.

Iets anders waarvan daar baie is, is ABC winkels. Hierdie geriefswinkels verkoop alles van basiese kruideniersware tot drank, souvenirs, klere, skryfbehoeftes, en alles tussenin. En hulle is ORAL. Daar's letterlik nie 100m in Waikiki wat jy kan stap sonder om deur een bekruip en oorval te word nie. Hulle is egter nogal handig om die plaaslike broue, Kona Long Board Lager en Kona Pale Ale, in die hande te kry om snaakse ure.

Wanneer 'n mens nou egter nie lus is vir 'n koue Kona op jou balkon nie, dan moet jy maar iewers 'n kuierplek gaan soek... of toevallig op een afkom. Dis hoe ek en Dirk toe die Red Lion gevind het, reg langs die strand, so 'n entjie van ons hotel af. Wat ons eintlik ingelok het, was die $3 draft specials (dis nou $3 vir 'n groot pitcher). Ons het egter nie eers driekwart deur ons eerste rondte gekom nie, toe maak ons die eerste keer kennis met die Vlooties van Pearl Harbour.

Daar's 'n groot vlootbasis by Pearl Harbour, en 'n stuk of drie lugmagstasies in die area. En al die manne kuier in Waikiki. En hulle kry, met hul militêre ID kaarte, afslag op al hul drank. So, natuurlik, as hulle 'n vreemde aksent hoor, 'n bietjie aangeklam is, en in 'n nuuskierige bui, begin hulle koop. So kry ek en Dirk toe vir die res van die aand ons bier, met die komplimente van die VSA Vloot.

Vlug na Honolulu

100_2247, originally uploaded by tstander.

Maandag-oggend heel vroeg, vang ek toe 'n lift na Heathrow vir my vlug na Hawaii. Gegewe dat ek aan die begin van 'n 20 ure vlug (wat toe nie 20 ure was nie... meer daaroor later) was, het ek dit goed gedink om te deurnag op Adana-hulle se Sky, om sodoende te verseker ek's doodmoeg op die vlug, en slaap al die pad LA toe.

Ek dink nie ek't vir almal verduidelik presies hoekom ek Hawaii toe is nie, so hierdie is seker 'n goeie plek om dit verduidelik. Die International Microwave Symposium is die IEEE (professionele liggaam waaraan ek behoort) se grootste mikrogolf ingenieurswese konferensie. Dinsdag tot Donderdag kry 'n mens die geleentheid om te hoor wat's die nuutste akademiese navorsing in jou veld, hoe gebruik ingenieurs in die praktyk die navorsing in hul nuutste projekte, en 'n mens kan die 600 uitstallers besoek om te sien wat's die nuutste produkte en dienste op die mark. Definitief 'n groot, belangrike werksbesoek.

Dit was dus 'n taamlike pê Tinus wat Maandag-oggend met sy oorgewig bagasie ingecheck het by Heathrow en beland het op die yskoue Boeing 777, reg agter seker die luidste en ongelukkigste passasier wat United al ooit vervoer het (en so 'n presteerder op slegs 'n paar maande oud... roem wag op haar). Pê, maar nie vaak nie. Dus moes ek my maar weer vir 11 ure verlustig aan United se reeks gesensorde flieks, 'n bietjie gesels tussendeur met die Duits-Arabiese Kaliforniër tannie langs my, en die laaste bietjie van my Londen blogs skryf. Ten minste het ek genoeg kos en snacks gehad my geselskap te hou wanneer die tannie geslaap het. Amerikaanse lugrederye moet regtig nie kla oor oorgewig passasiers nie: dis hulle wat die mense vet voer in die eerste plek.

Aangekom in LA, sou ek vinnig agterkom dat hierdie nie net 'n hervullingstop is nie. Dit is, in alles behalwe vlugnommer, twee heeltemal aparte vlugte van Londen na LA, en dan weer van LA na Honolulu.

Omdat dit die eerste sg. "entry point" in die VSA is, moet jy hier van die vliegtuig afklim, jou bagasie kry, en deur paspoortkontrole en doeane gaan. Net nadat jy deur doeane is, sit jy weer jou bagasie op 'n belt wat dit op die volgende vliegtuig sit. Dan moet jy die terminaal verlaat (dus, die sekuriteitsarea verlaat), en die pad vat na die terminaal langsaan vir jou vlug na Honolulu. Hierdie het my dan ook die kans gegee om Los Angeles te sien, al was dit dan nou net die karakteristieke palmbome en dik smog.

Weer deur sekuriteit, was daar genoeg tyd voor die vlug om rustig paralelle te sit en tref tussen McD's in SA en VSA (Behalwe vir die dubbelgrote porsies, identies. Plus die lingua franca in ons McD's is nie Spaans nie.), poskaarte te koop en skryf, en die plaaslike fauna te bestudeer.

Amerikaners is net gewoon anders. Dis in hoe hulle aantrek, hoe hulle hul geld hanteer, Heel eerste, is hulle vreeslik vinnig om 'n geselsie aan te knoop, veral as hulle hoor jy't 'n vreemde aksent. Hulle hou ook daarvan om hul, of ander mense, se persoonlike lewens kliphard te bespreek sodat almal dit moet hoor. G'n wonder hulle het nie 'n probleem om hul probleme na Oprah of Dr. Phil te neem nie. Oor die algemeen het ek hulle nie naastenby so onuithoudbaar ervaar as wat ek verwag het ek sou nie.

Hierdie sal dan ook seker 'n goeie geleentheid wees om te praat oor die Amerikaanse geld. Die Magtige Dollar kry mens in die gewone denominasies van 100, 50, 20, 10 en 5. Wat egter 'n bietjie vreemd raak, is dat 'n mens 'n 1 Dollar noot ook kry. Hoekom hulle die idee van 'n dollar munt weerstaan het vir soveel jare (dis blykbaar al op die kaarte vir lang ruk) kan 'n mens lank oor bespiegel. Die een moontlikheid, is dat dit jou vul met 'n oorweldigende gevoel van welvaart om met 'n beursie vol note die dorp in te vaar, al het jy in totaal nie meer as $20 op jou nie. Die ander opsie (soos die dame by die toonbank by Keori opgemerk het) is dat dat 'n 1 dollar munt heelwat moeiliker in 'n stipper se garter sal pas as 'n 1 dollar noot. Hoekom sy hierdie moontlikheid spesifiek genoem het, gaan ons nie oor spekuleer nie. Sy't seker maar baie flieks gekyk of iets.

Die Amerikaners se probleem met munte strek nog verder, in dat hulle nie 'n 50c stuk het nie. Hul grootste munt is die beroemde Quarter, of 25c. Daarna kry jy die Dime (10c), die Nickel (5c) en Penny (1c). Wat jou nog verder deurmekaarmaak, is dat die dime 'n hele ent kleiner is as die nickel.

Wat aankope in die land nog verder belemmer (asof die vreemde geldeenheid nie erg genoeg is nie) is dat die rakpryse, in baie gevalle, nie belasting insluit nie. Jy sal dus rustig die presies regte kleingeld regkry in die tou voor die kassier, net om inderhaas nog geld te soek sodra dit opgelui word. Belaglik.

Terug op die vliegtuig, het die moegheid my uiteindelik ingehaal. Van daardie vyf ure vlug, onthou ek net die Guava sap aan die begin, die eerste afkondiging om inligting deur te gee vir die "halway to Hawaii" kompetisie (jy moet, gegewe opstygtyd, landtyd, lugspoed, afstand ens. raai hoe laat ons presies halfpad tussen LA en Honolulu sal wees), en die afkondiging dat ons moet vasgordel vir landing. Absoluut die manier om te vlieg, en iets wat ek deeglik kan aanbeveel.

Wat jou eerste opval van Hawaii, selfs in die aand toe ek geland het, is die vreeslike humiditeit. Eers dink jy die lughawe se lugreëling is 'n bietjie snaaks gestel, tot jy agterkom daar's oral oop mure (geen vensters nie: die dak staan op stelte) is. Daarna is dit heeltemal casual uniforms waarmee al die mense rondloop (g'n dasse te sien nie, en heelwat kortbroeke). Dan weet jy jy's op die eiland. En die laaste stop van jou toer het begin.

Londen Saterdag

100_2236, originally uploaded by tstander.

Hulle sê goeie dinge gebeur in drie. Dit is dus vanselfsprekend dat, indien ek 'n derde dag in Londen deurbring, iets goeds moes gebeur. Ek moes gaan uitvind, en toe Adana en Ruan gaan werk het Saterdag, het hulle my weer gaan aflaai by Hatton Cross.

Hier sou ek egter persoonlik ervaar watse avontuur dit kan wees om die tubes te neem oor naweke. Naweke, hier, is die tyd waarop die groot werk aan die lyne gedoen word. Wat beteken dis omtrent 'n stel ompaaie wat jy moet neem om by jou bestemming te kom. So, na 'n stuk of vier keer se oorklim (pleks van die een, wat dit oorspronklik sou neem), bevind ek toe myself in Temple. Meer spesifiek, Walkabout in Temple, die Australiese kuierplek waar die Suid-Afrikaners van die omgewing bymekaargekom het om die toetsrugby te kyk.

'n Paar goed het my opgeval oor hierdie mense. Eerstens, nie almal wat 'n Springbok trui dra, praat Afrikaans nie: baie van hulle is so Engels (wel, seker SA Engels) soos komkommertoebroodjies en Earl Grey. Ek het dus glad nie so baie Afrikaans gehoor soos wat ek verwag het nie.

Flora se opmerking (dat die SA'ers hard kuier) kon ook daar sien. Nie dat hulle seker minder kuier in Stellenbosch nie, maar 'n mens kan agterkom daar's 'n verskil tussen die hoeveelheid leë bierglase op die tafels omring deur groen true, en die op die wit truie se tafels.

En ja, die wit truie was daar. Hoekom hulle besluit het om daar, van alle plekke, te gaan rugby kyk, gaan die verstand te bowe. Miskien het hulle net geweet daar gaan 'n klomp mense wees wat vir die ander span skree, en wou hulle net 'n bietjie moedswillig wees.

Om daai skare te beleef, was 'n ervaring opsigself. Ek het nog nooit soveel gees oor 'n game gesien by enige ander plek waar ek al rugby gekyk het nie. Vreemde mense wat daar mekaar high-5 na 'n drie, wat saam op die ref skel as die Engelse 'n strafskop kry, en vir mekaar Castles aandra. En so hard skreeu na 'n drie, dat jy half doof daar uitstap. Definitief 'n ervaring.

Terloops, vir almal wat al daar was: ja, ek het 'n Snakebite probeer so halfpad deur die tweede helfde. En ja, net een.

Vandaar is ek terug Greenwich toe met daai freaky remote control DLR, om (wat oor is van) die Cutty Sark, die ou Royal Naval Academy, die mark, en die dorpie self te sien. Ek was bitterlik naby daaraan om vir my 'n pak gegeurde koffiebone daar te koop, maar die begroting (na drie maande in die buiteland) begin nou 'n bietjie tight raak, plus ek sou nie plek daarvoor kon kry in my tas nie, al soek ek hoe hard. Ek kon darem by een van die plekkies 'n middagete kry: goedkoop, plus ek hoef dit nie in te pak nie (hoewel ek daai cheeseburger omtrent ingepak het: ek was nogal honger).

Toe ek vir Adana-hulle verduidelik het hoe min beïndruk ek was met Leicester Square, het hulle my oortuig dat ek die verkeerde plek beetgehad het. Die enigste opsie was dus om, via 'n klein detour verby Oxford Street en Bond Street, weer te gaan kyk of ek nie die "regte" plein kan kry nie. Na 'n chance encounter (8 XXXX miljoen mense in Londen, en ek sou waaragtig die ou raakloop) met 'n klaspêl van universiteit, bevind ek my toe presies waar ek die vorige dag was.

Van daar af is ek toe Tate Modern toe, om my te gaan verlustig in die wel en weë van surrealisme en impressionisme tot toemaaktyd. Ek't die gaskamer ('n kamer wat hulle so vol pomp met rook, jy kan nie jou hand voor jou oë sien nie) egter gemis, deels omdat ek dit nie kon vind nie, en deels omdat ek reken dit kan nogal 'n gevaarlike plek wees om te beland saam met 'n klomp ernstige kunsliefhebbers (sien my vorige verwysings na ernstige kunsliefhebbers by die Nacht der Museen inskrywing).

Van daar was dit terug na Paddington, en na 'n wandeling in die woonbuurt rondom, die Heathrow Express na Terminaal 2. Gewoonlik kos hierdie treindiens 'n knerts meer as 16 Pond, maar siende dat hulle soveel probleme gehad het om al die mense tussen die lughawe en die stad vervoer te kry vanweë die herstelwerk aan die lyne, het hulle almal met 'n zone 1-6 tube kaartjie toegelaat om die trein gratis te gebruik.

En daai ding is luuks. Vinnig (15 minute van Paddington na Heathrow), luuks, myle se beenspasie, plus 'n TV voor in elke wa waar jy die spesiale Heathrow Express weergawe van BBC News kan kyk.

Daar aangekom, was dit 'n kort tube rit terug na Hatton Cross, waarna ek die hele Sondag kon rustig vat, stryk, pak en Sky kyk.

Londen Vrydag

100_2190, originally uploaded by tstander.

Vrydag was nou die Groot Londen dag, waartydens ek al die besienswaardighede wat ek moontlik kon inneem, wou inneem. Om my te help, het ek 'n toergidsboekie op die Internet gekry, wat jou op stedelike wandelings neem rondom die grootste besienswaardighede.

Roete 1 het begin by Trafalgar Square, waar jy ou Nelson se standbeeld en South Africa House kan sien. Seker een van die dae Mandela se standbeeld ook, as die toutrekkery tussen die Mayor en Lord Mayor van Londen eendag end kry. Van daar loop die paadjie af in Whitechapel, verby die Admiralty Gate en die barracks van die Horse Guards (met een verdwaalde siel wat buite staan met 'n swaard, asof iemand ooit daai diere wou steel), tot by Downing Street. Die hele straat is afgesper, en daar's sulke vriendelike omies in swart uniforms wat jou vra wat jy maak as jy te naby aan die straat fotos neem, so ek moes maar my kiekies snap van 'n afstand af.

Digby Downing Street (dis seker maar die idee, dat die belangrike manne woon naby hul werkplek) is die parlement, met Big Ben om seker te maak die ouens verkas vroeg genoeg om nog happy hour te vang by die pub. Hoewel die gids aanbeveel jy moet doen wat jy kan om daar in te kom vir 'n toer, was daar daardie dag nie openbare toere nie. Daar was wel 'n private toer, wat op die oog af taamlik openbaar gelyk het. Dit het taamlik verduidelik gekos om DAARDIE polisieman te oortuig dat ek regtig gedink het dis 'n openbare toer, en nie die parlement wou infiltreer vir kwade bedoelings nie.

Slap links by Westminster Abbey en deur St. James Park, kom jy uit by die ou grote: Buckingham Palace, en soos my geluk dit nou gehad het, net betyds vir die changing of the guard.

Die eerste ding wat hulle jou vertel in die gids, is dat jy vroeg moet wees. Dit help amper nie jy daag die tyd op wat ek opgedaag het nie, daar's nie meer loerplek voor die hek nie. Die beste plekke is natuurlik op die Victoria Memorial, maar daai spasie was ook deeglik beset toe ek daar opgedaag het.

Nouja, so tussen die mense deur (plek-plek is al wat ek van die storie gesien het, dit waarvan ek fotos geneem het toe ek die kamera hoog bokan my kop gehou het) kon ek darem uitmaak wat aan die gebeur is. Heel eerste sien jy die band inmarsjeer (met hul eie radioman agterna... of dalk 'n sound engineer?), en dan die kom die perde verby, en dan kom die nuwe guard. Hulle staan dan en staar vir mekaar vir seker meer as 'n halfuur, terwyl die kapteins so twee-twee al om die paleis stap en seker maak die eerste klomp het nou nie vir die volgende spul 'n klomp probleme gelos nie. Tussentyd speel die band, om die arme ouens (en die toeskouers) te vermaak.

Dit was ook in daardie tyd dat mense begin verveeld raak geloop het, wat vir my meer spasie gelos het om 'n paar foto's te neem. Net om dinge 'n bietjie op te spice, het die koningin ook daar uitgery gekom. Vreemd genoeg, was dit die Amerikaners rondom my, en nie die Britte nie, wat stapelgek geraak het en begin gil het soos net hulle kan. Mens sou sweer hulle het Oprah gesien of iets.

Van daar het ek 'n vinnige draai gegooi in Green Park (so genoem omdat daar nie blomme groei nie, glo a.g.v. die klomp melaatses wat daar begrawe lê) vir 'n worsbroodjie middagete (minus die bier... 'n mens raak baie goed gewoond in Duitsland). Deur Marble Arch, en die kleinste polisiekantoor in Londen, is ek deur Hyde Park al langs die Serpentine. Vandaar is ek gou vinnig verby die V&A museum, vanwaar ek die tube geneem het na Covent Garden. Hierso is 'n heel oulike mark (baie touristy stuff, maar baie ander goed... Dirk behoort hier te besoek my sy t-hemp versameling aan te vul). Hier is ook die London Transport Museum. Howel die museum self toe is, is die museum winkel die mecca vir tube merchandise. En hulle weet dit. Jy weet hulle weet dit as jy kyk na die pryse van hul ware.

Van hier het ek nou die beroemde Leicester Square besoek. Na die triomf en mag van Trafalgar Square, was hierdie nou 'n bietjie van 'n teleurstelling. Dis net 'n kleinerige parkie, meer as enigiets anders. Ek kon nie glo hierdie plekkie het dit op die Monopoly bord gemaak nie, nevermind die refrein van 'n liedjie. Maar die teleurstelling sou nie daar eindig nie. Ek het seker nie regtig verwag Piccadilly Circus sou werklik 'n sirkus wees nie, maar jy sou verwag iets wat hulle 'n sirkus noem, sal dieselfde tipe atmosfeer of grootsheid hê, of selfs net enigiets van besonderse belang wees. Toe nou nie. Piccadilly Circus is 'n verkeersirkel. Met 'n advertensiebord. En 'n eie tube station. Dis dit.

Sulke teleurstelling konnie toegelaat word om te oorleef nie, en ek moes dus dadelik 'n plek besoek wat ek geweet het my nie teleur so stel nie. Maar, oppad soontoe, het ek op 'n trein beland wat my nie teleur gestel het nie. Die Docklands Light Railway (DLR) het nie 'n bestuurder nie. Jy loop tot heel voor in die trein, en kry 'n front seat view van waarheen jy oppad is. Siende dat dit die eerste keer is, na drie maande se trein ry, dat ek hierdie perspektief op die reis kry, was dit nogal 'n ervaring. Bietjie freaky, maar nogtans 'n ervaring.

Jy klim op van die tube op die DRL by Canary Warf. En, heel onverwags, het hierdie plek my glad nie teleurgestel nie. Dis belaglik. 'n Hele ent buite die stadkern, in 'n area waar daar voorheen net docklands was, staan nou reusagtige skyscrapers left right and centre. Blykbaar is dit nou 'n taamlike posh plek om te bly. Ek kan dit glo.

Anyway, al die pad van die tube, na die DLR, deur Canary Warf, het ek uiteindelik uitgekom by Greenwich. Die hartseer hiervan, is dat ek op daardie stadium besef het ek gaan laat wees vir die afspraak met 'n paar vriende by Paddington stasie. Ek moes toe ongelukkig 'n bietjie jaag deur die village om die park te sien, 'n foto te neem by die lyn, en toe weer die tube terugneem na Paddington.

Een lang, warm, Hammersmith & City lyn rit verder, was ek by Paddington se standbeeldjie by die stasie om Mike, Flora en Ellie te kry. Vandaar is ons na 'n tipiese Engelse vis & chips by tipies on-engelse Turkse restaurant, wat spoedig daarna afgespoel is by 'n eg Engelse pub met 'n eg on-Englse Guinness. Van waar ek weer 'n lyn gesny het Aldershot toe om vinnig 'n uiltjie te knip voor nog 'n dag in die Engelse oerwoud.

Verskonings, verskonings...

Jaaaaaaaaaa, ek weet ek het belowe om my blog op datum te kry nadat ek teruggekom het, en ek weet daar het min daarvan gekom. Dinge het net 'n bietjie dol gegaan die twee weke voordat ek Transkei toe is, en in Transkei was internet toegang 'n bietjie skaars.

Maar, in hierdie dae (weke... maande... so iets) sal ek die laaste paar goedjies wel opdateer. Belowe.

Londen Donderdag

100_2120, originally uploaded by tstander.

As 'n verjaardagtreat vir my, Ruan, en seker Adana ook, vat ons toe die trein vanaf Guildford vir ons groot Londen uitstappie Donderdag. Miskien moes ons maar 'n ander trein, of 'n ander dag gekies het. Van al die dae, van al die treine, het ons gekies om te klim op die een wat vertraag sou word (uiteindelik vir 2 of so ure) oor 'n ongeluk op die lyn. Hulle het darem, na 'n uur of so, vir almal gratis koffie en tee aangebied, maar hulle het nie toegelaat dat ons afklim op Hinchley Wood (die stasie waar ons gestrand gesit het vir die lang ruk) nie.

Aangekom daar en op die tube by Waterloo, het ons afgeklim by Embankment om al langs die rivier te stap tot by ons eerste bestemming vir die dag: Tower of London, wat toe GLAD NIE 'n toring is nie... dis net so 'n kasteelerige-affêre. Hoewel dit baie oulik lyk van die buitekant af, het ons besluit dis 'n bietjie buitensporig om 15 pond te betaal vir die voorreg om die Crown Jewels te sien, toe hou ons maar verby.

So terloops: Een ding wat ek begin mis het in Skotland, en net verder gemis het in Duitsland, is hoe buitensporig duur dit is om besienswaardighede te besoek. In Duitsland, behalwe as daar iets aardskuddend, opspraakwekkend of ongelooflik besonders by 'n museum is, betaal jy nooit meer as 5 of 6 Euro nie. Hier, kom jy net eenvoudig nêrens in vir onder 10 Pond nie.

By Tower Bridge, was dinge nie veel beter nie: hier betaal jy 6, maar dis net vir die voorreg om oor die boonste loopvlak te loop. Soos die kommin plebs wat ons is, het ons maar onderlangs gehou oor die rivier, verby die HMS Belfast, tot by Shakespeare se Globe Theatre (oftewel, 'n herkonstruksie daarvan). Hierdie een kan jy wel van die buitekant af goed sien, en as jy skelm is en deur die skrefie in die deur loer net nadat jy hulle toilette gebruik het, kan jy die binnekant ook verniet sien. 'n Mens moet maar wonder oor watter vermaak daai oumense gehad het destyds: daai teater lyk, van binne, nie 'n plek waar ek drie ure sou wou studeer nie. Wel, nie sonder 'n lekker kussing (wat jy deesdae kan huur vir 3 Pond) en goeie geselskap nie.

Laaste stop vir die dag was die Tate Modern, waar ons ook net lank genoeg vertoef het om te besef ons is te laat om in te gaan. Ons kon wel deur die winkeltjie loop, maar dit was maar so ver soos die opwinding gestrek het. Nie eens ons wandeling na Southwark, die tube trippie na Waterloo of die treinrit terug het meer opwinding opgelewer nie. Hierdie was 'n swak stand van sake, en die opwinding moes gevind word. Ek sou moes terugkeer die volgende dag.

Tot volgende keer!

Nouja, na meer as twee weke van stilte, is dit my aangename voorreg om my laaste reeks blogposts met julle te deel. Hierdie sluit nou in my laaste paar dae in Londen, asook die week in Hawaii en al die vlugte, lughawens, gebeure en mense tussenin. Ek's jammer dis so laat, maar ek was eenvoudig net te besig goeters te doen, dinge te sien en plekke te beleef om oor goeters, dinge en plekke te skryf. Die meeste wat ek kon doen, is 'n kort puntvorm opsomming van elke dag, sodat ek nou (tot 'n week later) kan onthou wat ek als gedoen het, en die vleis 'n bietjie kan invul.

As die hele punt van die blog was om mense op hoogte te hou van waarmee ek myself besig hou oorsee, hoekom post ek dan nog as ek by die huis is? Kompulsiwiteit. Om dit waarmee ek so noukeurig en doelgerig begin het, klaar te maak en af te rond. Wat seker die rede is hoekom ek aanhou bierbekers versamel het in Duitsland, al het ek begin agter kom dit gaan my tas oorgewig stoot. Of hoekom ek onderskrifte vir AL my fotos laai op Flickr, al neem dit hopeloos te veel tyd in beslag. Ek wil net graag alles neerskryf en op een plek hou, daar waar ek weer daarvoor kan gaan soek as ek weer wil onthou.

Met hierdie reeks posts (wat eindig met "Terugtog") sluit ek dus hierdie blog af. Baie dankie vir almal wat gelees het, julle belangstelling het my gemotiveer on deur te druk (met die blog, en met die uitstappie as geheel).

Edinburgh Woensdag

100_2059, originally uploaded by tstander.

Dag drie in Skotland het begin min-of-meer waar dag 2 geëindig het: koud, nat, en op 'n bus. Na ek vinnig opgepak, uitgecheck, en 'n locker vir my tassie gekry het, het ek hierdie keer vroeg geskiet vir bus 15 na Rosslyn. Gelukkig was die bus vandag net 15 minute laat, en voor die plek te vol was, was ek in Rosslyn Chapel.

Hierdie plekkie is ongelooflik. Omtrent elke pilaar, vensterbank, hoekie en draaitjie is kunstig gekap uit klip. Meer as dit, daar's simboliek agter elke ontwerp, en selfs 'n klomp waarvan die simboliek nog 'n misterie is. Plus, daar's 'n reuse kelder onder die kapel wat niemand weet wat daarbinne is nie, want hulle kry nie die ingang nie. Inderdaad iets waaroor 'n mens 'n reuse klomp legendes, stories en 'n prominente plek in 'n fliek sou verwag.

Van die dorpie self (en die kasteel by Rosslyn) het ek ongelukkig nie veel gesien nie, maar die bietjie wat ek wel gesien het, het net so mooi gelyk soos die plattelandse Skotland op die poskaarte.

Vandaar, eers weer deur Edinburgh, was ek by die stad se "ander" kasteel: Craigmillar, waar Queen Mary haar kasteel gehad het. Hierdie was absoluut die moeite werd om te besoek, met vrye toegang tot al die ruïnes se hoekies en draaitjies, insluitende Mary se slaapkamer, grand banquet hall, en die stukke wat in die 17e eeu aangebou is onder die nuwe eienaar, nadat Elizabeth vir Mary laat teregstel het.

Beste deel is, die toer was gratis. Die bordjie by die ingang het gelui "Steward is op lunch tot 13h40, gaan solank in, betaal oppad uit". Toe sy eers 13h45 daar opdaag en sien hoeveel van ons daar wag om te betaal vir die kasteelbesoek wat ons gehad het, het sy besluit om dit vir ons gratis en verniet te gee. Om my waardering te toon, koop ek toe 'n pakkie Skotse fudge: 'n heel slusherige affêre, glad nie soos die bros fudge waaraan ons gewoond is nie. Vreemd.

Vandaar, terug in Edinburgh, was dit tyd om die "groot" besienswaardighede een vir een deur te gaan, en te kyk wat kos om elkeen te besoek. Edinburgh Castle self was 15 pond, wat ek gevoel het 'n bietjie buitensporig is. Camera Obscura was net 6 pond, en sou 'n goeie opsie wees, maar ek het besluit om eers Holyrood Palace te check. 'n Toer daar sou nie so duur wees nie, behalwe dat die Graaf van Rochester tans daar vertoef tot 1 Junie, en die paleis dus nie oop is vir toere nie. Die "Dynamic Earth" uitstalling, hoewel taamlik interessant, het ek nie gevoel is 12 pond interessant nie.

Die laaste opsie was dus die (heeltemal gratis en verniet) Skotse museum. En, soos in Berlyn, het ek die beste gelos vir laaste, en moes heeltemal te vroeg loop. Ek's skaars deur die "antieke mense van Skotland" vloer, toe die omie ons uitjaag.

Nouja, na 'n vinnige pizza en koffetjie nie ver van daar nie, het ek maar my tassie gehaal, die bus geneem terug lughawe toe, en ingecheck... net betyds om te hoor my vlug is WEER laat (hierdie keer met so 40 minute). Aan die ander kant, as hierdie vlug betyds was, sou dit die eerste een wees sedert ek aangekom het in Europa, so ek moes dit seker te wagte wees. Maar, een en 'n half Guinnesse later, was die vlug daar, en hoewel ek trein gemis het, was Adana-hulle vriendelik genoeg om my te kom oplaai.

Edinburgh Dinsdag

100_2001, originally uploaded by tstander.

'n Mens besoek nie Skotland vir die weer nie. Maar as jy dit toelaat om jou besoek te bederf, sal jy nooit iets sien nie.

Vandag was my amptelike "Vermy Edinburgh" dag. Die PVA was dat ek die hele dag sit op busse na allerlei bestemmings buite Edinburgh, met my Lothian busdiens dagkaartjie van 'n skamele 2.50, heelwat minder as wat 'n mens verwag om te betaal vir die gerief van die hele dag lank busry in en om die stad. Plus, as die weer sleg is, wil jy maar liewer taamlik tyd spandeer in 'n warm, droeë bus. Plus, al klim jy nêrens af nie, kry jy 'n lieflike uitsig oor die Skotse landskap vanaf die bus se boonste verdieping, al die pad.

Eerste stop was Dankeith, en hoewel ek nie heeltemal seker was hoekom ek dit aanvanklik wou besoek het nie, was dit definitief die moeite werd. Dis (wat ek later sou verneem) tipies Skotse platteland, met al die ou mense wat inkopies doen en kinders oppad skool toe. Vandaar het ek verder gery na Mayfield, maar daardie trippie sal ek nie sommer aanbeveel nie.

Van daar af is ek terug (deur Edinburgh) om die Firth of Forth van nader te beskou met 'n trippie na Leith. Hier het ek my rieme egter begin styfloop met die Lothian busdiens.

Ek het bus 11 geneem, maar besluit om 'n bietjie vroeër af te klim en die laaste entjie te loop. Sonder 'n kaart. Wat 'n ramp. Die hyskrane wat ek gevolg het om by die hawe uit te kom, was toe nie die hawe se hyskrane nie... dit was 'n konstruksie van 'n nuwe gebou in 'n woonbuurt 'n hele ent van die see af. Oeps.

Na 'n rukkie se ronddwaal kry ek toe die busroete, en wag by die eerste halte vir die bus.

En wag. En wag. En wag. En die blerrie ding daag nie op nie.

Toe begin ek maar al langs die haltes stap, al deur Firth of Forth, tot by Ocean-Terminal. Ocean-Terminal is 'n reuse (posh) winkelsentrum langs die Fyfe, wat eintlik beroemd is omdat dit die vasmeerplek is van Britannia, die koninklike yaght. Die "yacht", soos 'n mens kan verwag, is 'n reuse skip, wat 10 pond kos om te besoek. Jy kan egter maklik fotos daarvan neem vanuit die winkelsentrum, en 'n koffietjie en tuna toebroodjie aanskaf teen 'n heel billike prys.

Bus terug tot in Edinburgh, was dit tyd om weer die bus te neem, hierdie keer na Roslin om die beroemde Rosslyn Chapel te besoek. En toe strip ek my moer heeltemal vir die busdiens. Daar's net een bus wat Roslin toe hardloop, en die was meer as 'n uur laat. Elke keer as jy wil loop, vertel jy jouself "nee wag, dalk is die volgende bus oor die bult myne". Toe nou nie.

Maar okay, die bus het toe aangekom, maar opgedaag in Roslin nie 'n sekonde later as 5 minute nadat die chapel toe is vir die dag nie. Toe doen ek maar wat ek kon doen, bly op die bus, en ry deur tot by Peniquik.

Hierdie dorpie, meer bekend vir die Edinburgh kristalwerk wat hier vervaardig en verkoop word, is net so picturesque soos Dankeith, maar effens groter. Dit was egter al 'n bietjie laat, ek het op daardie stadium al die hele dag in die reën gestap, en het net oor die algemeen gevoel dat dit tyd is vir huistoegaan. So, na 'n vinnige wandeling deur die dorp en 'n wandelroete rondom, was dit weer ek op die bus terug na Edinburgh.

Daar aangekom, met nog 'n aandete van vis & chips agter die blad, het ek weer kans gesien vir 'n aandwandeling, en was dit tyd om Princes, Rose en Georgestraat te sien. Hierdie drie loop parallel aan die treinstasie (wat, kom ek agter, deur 'n drooggelêde meer lê, wat die klomp brue verduidelik), en is in die 1850's uitgelê en gebou. Rosestraat (die loopstraat tussen George en Princes) is veral besienswaardig, met elke derde stop 'n pub.

En so, na 'n vinnige stort en 'n goeie blogtiksessie in die common room bo-in die hostel, kon ek weer rustig myself fisies voorberei vir my laaste dag in Edinburgh.

Edinburgh Maandag

100_1892, originally uploaded by tstander.

Maandag-oggend vroeg was dit weer ek, 'n vroeë trein, en 'n vlug. Hierdie keer was Adana egter gaaf genoeg om my by die stasie te gaan aflaai, was dit koud en nat. Ek het dan ook op die trein tussen Guildford en Gatwick kans gekry om die plaaslike variant van poppie van nader te bestudeer. Vier van hulle het saam met my op die trein gesit, en ek kon die gesprek verseker makliker volg as die Duits. Die gevolgtrekking? Poppies is maar... poppies. Oral. Volgende keer moet ek onthou om my wolmus te bring. Dit sal die meeste van die gesprek keer, plus dit sal help vir die snerpende koue op die trein.

Dis nogal vreemd om nie oral Duits te lees en hoor (en praat) nie. Ek sal seker mettertyd verskille en ooreenkomste uitlig tussen Duitsland, Engeland en SA, maar die eerste ding wat my opgeval het vanoggend, is dat Duitse stasies analoog horlosies gebruik op die perron, terwyl Engelse stasies digitaal gebruik. Die treine (soos vermeld) is baie, baie kouer, en die sitplekke baie nader aan mekaar.

Karakteristiek Europa, het ek ongelukkig beleef, was die vlug 'n goeie uur laat. Die verskil, hier, is dat die mense steen en been kla as dit gebeur. Nie soos in Duitsland, waar elkeen stil-stil sit en wrok koester nie.

Aangekom met die bus vanaf die lughawe, probeer ek toe die hostel (ek het op daardie stadium nog nie 'n kaart gehad nie) se aanwysings volg om by my tuiste vir die volgende paar dae uit te kom. No dice. Nadat ek die bult uitgeklim het (sover het ek die instruksies gevolg) het ek begin soek vir 'n afdraai vir 'n straat. Ongelukkig, verskillende kante van High Street, word hierdie pad George IV en Bank Street genoem. Hierdie ongelukkie lei toe vir my op 'n ontdekkingstog, al met die Royal Mile langs van die kasteel tot by North Bridge (verby Waverly Bridge, waar ek afgeklim het oorspronklik), oor die brug, terug op langs die ander kant van die treinspoor, weer terug tot by Waverly waar ek begin het. Met my bagasie, gedra, want die rollertjies werk nie so lekker op die los cobble stone sypaadjies nie.

Toe besluit ek, genoeg is genoeg. Nee, ek het nie vir rigting gevra nie (dis die mins manlike ding om te doen in so 'n situasie, iets wat my pa vir my al lankal geleer het deur sy goeie voorbeeld). Ek het by die naaste winkel ingestap, en 'n gidsboekie (met 'n kaart) aangeskaf. En kon daarmee myself navigeer tot by die hostel, inteken (lieflike, RUIM kamers) en vir Lesley gaan ontmoet by die Starbucks vir middagete.

Enige idioot kan verdwaal, maar dit neem 'n spesiale tipe genie om te verdwaal MET 'n kaart in sy hand. Gelukkig het sy my nommer gehad, om vir my te SMS watter kant toe, anders het ek nou nog vir daai Starbucks gesoek.

Na 'n vinnige middagete van sop en tuisgemaakte gemmerbier (geen rosyntjies, glad nie soet nie, met groterige stukkies gemmer wat nog daarin dryf... 'n heel ander definisie van die drankie) by een van haar gunsteling kafees, kon ons die paadtjie aandurf om vir Aiden te gaan haal by die skool. Oppad huistoe kon sy toe ook vir my wys waar's die Skotse parlement, en die berg waarrondom die stad gebou is.

Net daar en dan het ek besluit wat om eerste te doen: bergklim. Terwyl die weer orraait is (die weer is hier nooit "goed" nie, net meer en minder miserable) het ek die een koppie na die ander bestyg rondom Arthur's Seat (die ou vulkaan waarrondom die stad gebou is), met die ou grote heel laaste. Die uitsig is ongelooflik, maar die foto's vertel die res van die verhaal.

In 'n bui vir bergklim, besluit ek toe om Carlton Hill ('n ander koppie binne die stad) ook aan te durf. Hierdie enetjie is natuurlik heelwat minder moeite as Arthur's Seat, maar net so besienswaardig. Bo-op is 'n hele rits monumente gebou, ter ere van almal vanaf admirale na skrywers. Weereens, die prentjies (met onderskrifte) vertel die verhaal.

Toe ek van daai bult afklim was ek taamlik pê. Dit was tyd, vir my, om 'n vissie en 'n chippie te nuttig by een van die duisende winkeltjies in die stad wat dit verkoop. Na 'n bietjie nabetragtig, soos ek gesit en smul het daaraan in die Holyrood tuine, was dit miskien nie die goedkoopste vis & chips winkel in die stad nie. 'n Paar slukke verder aan my Irn-Bru het my egter minder daaroor laat omgee.

Na 'n vinnige toertjie om die omgewing rondom die hostel te verken, het ek 'n vroeë aantjie gemaak, om uitgerus die res van die Lothian streek rondom Edinburgh te verken die volgende dag.

Eerste indrukke van Edinburgh: nouja, ek't omtrent net die oustad gesien, maar dit is baie besienswaardig, baie oud, en baie mooi. Wat interessant is, is dat daar 'n hele rits brue is in die stad, maar geen riviere nie en net een treinspoor. Nadat dit my 'n bietjie gepuzzle het, kom ek toe agter die brue verbind net areas van soortgelyke hoogte met mekaar. Onderin die "valleitjie" loop daar nog 'n straat of twee. Amper asof die mense 'n dubbelverdieping stad gebou het.

Skotse Engels is amper onmoontlik om te volg, as jy nie gewoond is daaraan nie. Ek en Lesley kan, op skrif, fantasties kommunikeer, maar ek het plek-plek oor middagete net geglimlag en geknik.

En Edinburgh het baie, baie, baie geskenkwinkels. Wat my onmiddellik laat kyk het waar kan die die goedkoopste van wat (poskaarte, vlae, shortbread) kan kry. Verder sal ek maar my beursie styf moet vashou: daai miniatuur (tog volle funksionele) bagpipes lyk baie aanloklik in daai vensters.

Abfahrt

100_1864, originally uploaded by tstander.

Na ek my laaste skoonmake skoongemaak het so om middernag (ek moet regtig leer om minder tyd te mors) kon ek begin pak. Soveel chaos en drama, is ek seker, het daardie woonstelkamer nog nooit beleef nie. Ek weet nie hoe op dees aarde my "stuff" dit reggekry het om so vinnig aan te teel nie, maar dit het. Vergeet gewig, ek't selfs gesukkel om spasie vir alles te vind.

Na ek verskeie strategieë beproef het, het ek tot die gevolgtrekking gekom dat ek beter af sou wees om my handbagasie so swaar as moontlik te laai met wat-ook-al baie min spasie neem, en die ander goed in die groot tas te prop. Dit gebeur toe ook so dat al Adana se trougeskenk-bierglase by in my handbagasie te lande kom. Ek kon egter steeds voel die tas is effe aan die swaar kant, maar nadat ek reeds afskeid geneem het van twee pragtige, besonderse bierbottels wat ek bitterlik graag wou saambring, kon ek nie regtig verder meer sny nie. So, met 'n swaar gemoed en 'n swak hart, kon ek so rondom 2h in die bed klim.

Volgende oggend 7h was Florian daar om seker te maak ek het die plek darem nie heeltemal afgebreek nie. Ongelukkig kon ek nie my deposito kontant ontvang nie (weer die mense wat met geld werk, wat nie op Vrydae werk nie), maar dit sal mettertyd in my rekening deponeer word. Na 'n laaste groet, was dit weer ek en my twee oorgewig tasse op die stasie in Wuppertal.

Soos dit die Duitse treine betaam, was my laaste trein laat. Gelukkig, so ook my aansluitingstrein in Koeln. Laat, en vol. Nog nooit het ek 'n trein so vol gesien in Duitsland nie. Ek moes van die agterste wa (waar ons inderhaas opgespring het nadat die trein op 'n ander perron gearriveer het) regdeur loop tot amper by die restaurantwa (tussen tweede- en eersteklas) om 'n oop, ongereserveerde sitplek te kry. Daar en dan het ek dit opgeëis, met my rugsak gemerk, en teruggestap na waar ek my bagasie gelos het in die agterste wa. Natuurlik kan 'n mens nie die tas dwars draai en op sy wieletjies trek deur die gangetjie nie, dit sou te maklik wees. So, skuifel-skuifel en sukkel-sukkel deur 'n stuk of 6 wae later, kon ek my sitplek inneem... net betyds om te stop in Bonn.

Soos tevore, was die rit tussen Bonn en Mainz (langs die rivier) Duitsland soos iets waarvan 'n mens lees in daai stories van die Duits 178 kursus. In Mainz aangekom, het ek vir so 'n uur of wat afgeklim om vinnig 'n koffetjie te gaan maak in die oustad met Damien, 'n neurobioloog van Frankryk wat daar aan sy PhD werk, en staan as lewende bewys dat jy, blykbaar nie Duits magtig hoef te wees om te oorleef in Duitsland nie.

Terug op die stasie, beland ek agter twee middeljare tannies wat wag vir die trein wat sou ry net voor myne. Na 'n rukkie, begin ek agterkom dat daar iets vreemds bekend is aan hul aksente. Na 'n rukkie, begin ek myself al hoe meer en meer oortuig dat dit Nederlands moet wees, of dalk, iets afkomstig van die Duits-Nederlandse grens, soos Platdeutsch. Maar dit het ook nie sin gemaak nie, want ek weet vir 'n feit dat Platdeutsch bitterlik moeilik is om te volg, en hierdie gesprek kan ek heeltemal volg.

Op einde laas loer ek toe maar op een van hulle se luggage tags waarvandaan hulle kom.

"Posbus XXX, Die Boord, Stellenbosch".

Dis reg, dames en here, na 'n skamele drie maande in die buiteland, kon ek nie meer my moedertaal herken nie. Skandalig. Maar dit was lekker om 'n bietjie na hul reisplanne uit te vra voordat hulle op hul trein gehop het, en ek 'n paar minute later op myne.

Aangekom op Frankfurt lughawe, en vinnig deur online checkin (heel gerieflik: jy druk net jou kredietkaart in 'n masjien vir identifikasiedoeleindes, pons jou besprekingsnommer in, en die ding spoeg jou kaartjie uit), was dit tyd om met groot angs en kommer my koffer in te boek.

25kg, 5kg oorgewig. Persoonlik het ek meer verwag, maar ek's nou bly ek het maar daai twee bierbottels in Wuppertal gelos. Oorspronklik wou die dametjie my inboek vir 3 kg oorgewig, maar toe ek (in my beste Duits) begin smeek (allerhande stories spin oor hoe ek die afgelope 3 maande in Duitsland studeer het, en hoe my hele lewe in daai tas is... ek't darem gestop voor 'n tranedal) ons toe gesels oor waar ek studeer het, hoe lelik Wuppertal is (haar broer het daar gewoon), waar ek oral getoer het, en hoekom ek nie Heidelberg besoek het nie. Die uiteinde was dat sy my net 2kg oorgewig gecharge het. Miskien moes ek haar vertel het dat ek wel Heidelberg besoek het, dan het ek dalk net 10 Euro betaal. Maarnouja, sy was baie gaaf, en ek sal haar ewig dankbaar wees vir die vriendelike gebaar.

Na 'n vinnige rondte poskaart-inkopies en middagete (die laaste keer dat ek daai my lippe moes sit aan daai klipharde Duitse brötchen vir 'n lang ruk), kon ek deur sekuriteit gaan. Waar ek 'n bietjie genip het, was dat ek my, benewens my (oorgewig) handbagasie, nog 'n rugsak gedra het as "laptop bag", hoewel die my kaartjie dit uitdruklik gestel het dat ek net een stuk handbagasie mag saamneem. Dit was egter nie hoekom hulle my gestop het nie... dit was oor die versameling glase in my handbagasie. Ek moes toe maar oopmaak dat die man hull een-vir-een deurvoel vir skerp rante, waarna ek die arme tassie amper nie weer kon toe kry nie.-Na vinnige happie en poskaarte koop, deur 1e rondte security. Nie probleem met "laptop sak", maar moes alle glase uitpak en check. Geen probleem (amper nie weer toekry) maar gaan verder.

Na nog 'n rondte sekuriteit by die Lufthansa terminaal (weer met x-straal, metaalverklikkers, die works) kon ons opstyg... so 'n uur of wat laat. En in Engeland, kon ek rustig die res van die aand verwyl voor Adana-hulle se TV.

Letzte Freitag

100_1822, originally uploaded by tstander.

Hierdie dag het goed begin, en 'n paar rowwe uiterstes van goed en sleg bereik.

Goed begin, want middernag was ek (en my bottel wyn uit Chile, en 'n hele groot klomp ander internasionale studente) nog op die grasperk buite die Wohnheim, om die braaivleisvuur, besig om nonsens te praat en bratwurst stukkies van die kole af te eet. 'n Beter afskeid kon ek nie voor gevra het nie.

Later daardie oggend (seker so 10h se kant) het dinge sleg gedraai. Ek's "gou vinnig" internasionale kantoor toe (daai vriendelike mense waarvan ek drie maande gelede geskryf het) om my registrasie te gaan kanselleer, om 'n deel van my vervoerdeposito terug te eis. Na een en 'n half uur in die tou (daar's twee dames om die studente te help, maar net een het vanoggend studente gesien), is ek toe in, al die regte vorms ingevul en geteken, en aangesê om my pad te vind na die AStA kantoor om dit terug te eis.

Ek't al vir 'n lang tyd vermoed hierdie klomp by die universiteit is maar 'n ou lui spul, maar ek kon nog nie konkrete bewyse vind tot vandag nie. Nou het ek dit: AStA was vandag toe. Heeldag. Soos hulle is ELKE Vrydag. Wat daai ander vrou (ek dink) baie goed geweet het voordat sy my soontoe gestuur het.

Nouja, natuurlik was dit nou tyd om my probleem haar probleem te maak, en ek sny weer 'n lyn (dis nou al 15 minute voor toemaaktyd vir hulle) om haar te vertel AStA is toe, en hoe nou gemaak?

"Nee, ek's jammer, dis nie my verantwoordelikheid nie. As jy dit nie self kan gaan terugeis Maandag nie, het jy dit nou maar verbeur." Skouers opgetrek tot verby haar ore, natuurlik.

"Kan julle nie dalk die vorms vir my aanstuur nie?"

"Nee, jammer, dis 'n heeltemal ander afdeling, ons het niks daarmee te doen nie, ons kan jou nie help nie."

So, dames en here, hiermee dan konkrete bewyse. Universiteitsadministrasie is ewe LUI, ewe INGAT en ewe STRONT oral. Vermy soos die pes.

Gelukkig loop ek een van die Internasionale Kantoor se studenteassistente raak oppad uit, en deel toe met haar my hartseer storie. "Wat? Nee man, geen probleem nie. E-mail my jou posadres, en ek stuur die vorms vir jou aan volgende week." Rebekka, dankie. Ek hoop hulle betaal jou genoeg om die vriendelikheidsverantwoordelikheid van die hele kantoor na te kom.

Na al daai drama, het ek eers omtrent middagetetyd by die kantoor aangekom: net betyds vir my afskeidskoek. My toespraak was kort en kragtig ("Dankie, dit was baie lekker, ek sal verseker terugkom eendag, daar's genoeg slaapplek vir almal in my flat in 2010"), waarna die terte vinnig verdwyn het.

Dit was kort nadat ek my tweede of derde formule van die dag in my verslag geskryf het, dat ek besluit het dit is NIE hoe ek my laaste dag in Wuppertal wil spandeer nie. Ek besluit toe om heeltemal spontaan te wees, die bus te neem stasie toe, op die eerste trein te klim, en te ry tot dit stop. So beland ek toe vanmiddag in Hagen.

As die poskaarte op die stasie net fotos van steenkoolmyne en steenkoolmyners op het, moet jy al begin bang raak. Selfs beter, jy moet omdraai, en die volgende trein terugneem, voordat jy geskend word deur die stad. Ek was nou die afgelope tyd nie bekend daarvoor dat ek altyd die slim opsie neem nie, en vaar toe die stad in.

Te oordeel aan wat ek daar gesien het, lyk dit my die mense doen net vier dinge in Hagen: drink, dobbel, pimp hulle karre, en myn steenkool. Wat natuurlik geen tyd oorlaat vir enigiets besienswaardig bou, of selfs 'n park onderhou, nie. Die "historiese ou stad" lyk soos 'n grensgeval krotbuurt, dis vuil oral, en dit lyk net oor die algemeen nie soos die tipe plek wat jy op 'n poskaart sou sit nie... dus, die myne en myners.

Vinniger was ek nog nooit by 'n plek uit nie, maar tog het ek gevoel ek moet iets doen met die res van die namiddag. Toe besluit ek, oppad terug, om af te klim in Schwelm.

As daar nou 'n plek is wat verdien om op 'n poskaart te wees (en wat 'n jammerte ek kon nie sulke poskaarte vind nie), dan is dit Schwelm. Die stad begin sommer reg, met 'n groot park reg langs die treinstasie. Mooi ou geboue al die pad tot by die ou stad, en DAN skop die beïndruk-faktor eers in. Die fotos vertel die verhaal, maar hierdie plekkie (met sy duisend klein kroeggies al langs die pad) is hoog op my aanbevelingslys vir enige besoeker aan NRW.

Nou, moet ek hier opstaan, my hare 'n laaste knip gee, die woonstel skoonmaak (iets wat ek 'n bietjie lanklaas gedoen het, besef ek nou) en inpak. Pret.

Letzte Tage

Nouja, hierdie was nou 'n week van laastes vir my.

Maandagaand was my laaste kuier met die Internasionale studente, en waarskynlik, die laaste keer wat ek 'n Duitse bier genuttig het. Vandag het ek gaan afmeld by die Binnelandse Sake kantoor, en daarmee saam, die laaste keer die Schwebebahn gery. Ek't waarskynlik ook my laaste Bratwurst en broodjie geëet, en my laaste chocco melkie gedrink.

Wat my op 'n heel ander punt bring: Die Duitsers skud nie hul botteltjie sjokolademelk voor hulle dit drink nie. Nie dat so 'n aksie onnodig is nie: daar sit 'n dik, bruin laag onderin, maar hulle sal nie die moeite doen om die deur die hele drankie te versprei voordat hulle hul lippe daaraan sit nie.

Vreemd.

Projekt

Argh!

Vandag, in my vergadering met my prof, het ek mooi en versigtig geartikuleer hoekom die projek 'n doodloopstraat is (soort van... die paadjie gaan verder aan die ander kant van die berg, wat beteken dat as jy nie wil bergklim of tonnel grawe nie, is dit 'n doodloopstraat).

Hy't na my geluister, en toe met 'n rits voorstelle gekom om verder te ondersoek. 'n Week voor ek vertrek. Net toe ek gedink het ek kan rustig my vordering tot nou toe opskryf.

Wat my amper die meeste pla, is dat dit goeie voorstelle is met werklike potensiaal, en dat daar 'n nie-nul kans is dat daar tog iets betekenisvol gaan kom. Wat beteken ek moet hierdie laaste week regtig WERK daaraan.

Drielandenpunt

100_1780, originally uploaded by tstander.

Sheena het weer kom inloer oppad Frankfurt toe, en met skok moes ek aanhoor dat, in haar tyd hier in Europa, sy net twee lande besoek het. Die situasie het dringend aandag gekort, en Saterdag-oggend het ons besluit om gou vinnig daai aantal te verdubbel met 'n besoek aan Drielanden, die punt waar Nederland, België en Duitsland bymekaarkom. Dis eintlik heel maklik om daar uit te kom: jy neem net die streekstrein na Aachen, een bus tot in Vaals (Nederland), en dan die toeristebus na Drielanden self.

Daar aangekom, was die eerste stop die hoogste punt in Nederland: 'n allermintige 327.5 meter. Ons het ongelukkig ons suurstofbottels by die huis vergeet, so ons kon nie op die toring klim nie, maar ons het darem foto's geneem by die paaltjie. Nog 'n fotogeleentheid (vir ons, en die diere) was by Drielandenpunt self.

Oral hier in Europa kry jy sulke masjiene, wat (teen 'n koste van 1 Euro) 'n vyfsent of tiensent vir jou platrol en 'n ontwerp daarop pers wat verband hou met die besienswaardigheid. Nou, volgens iemand wat Petro in Skotland raakgeloop het, pers daardie masjiene nie regtig die punt wat jy vir hom gee, plat nie. Dit word periodiek volgemaak met reeds platgedrukte munte, en die warm munt wat jy terugkry (oënskynlik a.g.v. die persproses), word intern verwarm voordat dit uitgespoeg word, om die illusie voor te hou. Gister was daar dan ook so 'n masjien, en 'n gulde geleentheid om Petro se kennis se teorie te toets. Eerstens, is 'n groot, diep X op albei kante van die munt gekerf op 'n staal dropper naby, waarna die muntstuk deur die masjien is. Wonder bo wonder, het die muntstuk verskyn: warm (ten spyte daarvan dat dit nie naby 'n kragprop is om verwarm te word nie), met die oorblyfsels van 'n groot X op beide kante. Wetenskap is wonderlik.

Uiteindelik het die vermoeienis van verskeie kere loop van Nederland na Duitsland na België, plus die hoogste punt in nederland bestyg, plus die veeleisende wetenskaplike eksperimente, 'n tol begin eis, en ons moes eers ons energievlakke herstel met 'n middagete.

Ek het seker in my lewe nog nooit soveel moeite gehad om 'n burger en chips by 'n plek te bestel nie. Die fout wat ek gemaak het, is om weg te val met my snaaks-geïntoneerde Afrikaans (wat amper klink soos Nederlands), wat die vrou agter die till onmiddellik laat dink het ek praat een of ander Nederlandse aksent. Toe ek begin agterkom dat ons nou mekaar nie reg verstaan nie (Ek't probeer verduidelik dat die een chips sonder mayo moet wees, en sy wou 'n ekstra chips met mayo oplui. Miskien was dit maar net die konsep van chips sonder mayo wat haar verstand 'n bietjie in trurat gesit het) bied ek vriendelik aan om verder in Engels of Duits te bestel. Nee, was die reaksie, Nederlands is okay, ek moet net stadiger. Nie dat dit veel gehelp het nie: vyf minute later het ek steeds opgeëindig met twee burger menus (sonder die beloofde koeldrank, wat ek na die tyd moes gaan haal), plus 'n ekstra chips "sonder mayo, soos ek bestel het". Nog 'n bewys dat dit partykeer erger is om 'n taal halfpad te verstaan as glad nie verstaan nie.

Na middagete was dit tyd om die doolhof aan te pak. Die doolhof is uitgelê in heining, met allerhande interessante goed soos watermure wat periodiek stop om 'n paar mense (droog) deur te laat, standbeelde, 'n brug of drie, en 'n 1m hoë tonneltjie op een punt. Die punt is om die middel van die doolhof te bereik, waarvandaan jy 'n maklike, eenvoudige (geen ander afdraaie) paadjie kan volg tot by die eindpunt.

Nou, een manier om 'n doolhof te navigeer, is 'n ou metode waarvolgens jy jou linkerhand op die ingangsportaal se linkermuur te plaas, en net aan te hou loop sodat jou linkerhand altyd op die linkermuur bly (volgens oorlewering bly jou linkerhand op die muur, sodat jou regterhand die swaard kan bly vashou, hoewel ons vergeet het om ons swaarde op te tel by Schloss Burg). Wat ek egter onthou het, toe ons die eerste keer weer by die ingang beland, is dat dit net werk om van een ingang na 'n ander te beweeg, en nie om 'n spesifieke kol binne-in die doolhof te bereik nie. Tinus en Sheena 0, Doolhof 1.

Vandaar was dit tyd om volgens bakens te probeer navigeer, en kyk hoe en waar jy kan draai om nader en nader aan die middelpunt te kom met elke draai. Ongelukkig het die paaie 'n manier om skerp weg te draai van die middelpunt af sodra jy dit gekies het, en kort voor lank beland ons weer by die ingang. 2-0.

Ons volgende hoop was om 'n groepe Amerikaners met 'n kaart te volg. Die ouens het aanvanklik taamlik selfversekerd (seker 'n bietjie vanselfsprekend, met verwysing tot hierdie nasie) en bevoeg voorgekom, en te oordeel aan al die nuwe dele van die doolhof wat ons te siene gekry het, het dit werklik gevoel asof ons vordering maak. Ongelukkig, na die soveelste doodloopstraat (lyk my die ouens het nie die doolhof op die kaart opgelos voordat hulle begin stap het nie, 'n vlak van voorbereiding wat ons seker maar ook te wagte moes wees), het die groepie verbrokkel, en was ons weer op ons eie inisiatief aangewese.

Die volgende opsie was om 'n pad te beplan vanaf 'n uitsigpunt bo-op 'n nabygeleë brug. Nadat die roete beplan is en die eerste doodloopstraat bereik is, het ons agtergekom dat die doolhof van bo af bedrieglik is: wat lyk soos 'n deurgang van bo, is soms 'n doodloopstraat. Eintlik is dit meestal 'n doodloopstraat. En 'n paar doodloopstrate verder, het ons wel by een uitgekom wat ons iewers gebring het: die ingang. 3-0.

Nou was dit tyd vir kroek. By die ingang is daar ook 'n paadjie wat lei vanaf die middelpunt, en as jy 'n bietjie stroom-op swem deur die paadjie, kom jy by die eindpunt uit. 3-3 (ja, daai slim streek is drie punte werd in my boekie). Om ons oorwinning te vier (en omdat ons moes wag vir die bus) het ons daarna vinnig onsself blootgestel aan 'n rondte Belgiese donker bier, wat op geen manier verwar kan word met die lekker Duitse donker bier nie, behalwe as jy dit vir die eerste keer bestel. Nie weer nie, en definitief nie 'n aanbeveling nie.

Die enigste bus terug het gery, nie na Vaals toe nie, maar na Gulpen. Hier het my halfpad-Nederlands egter handig te pas gekom, want ons kon die busbestuurder oorreed om 'n stop te maak by die plek waar die pad na Vaals afdraai. Daar aangekom, kon ons 'n lieflike Saterdag-namiddag wandeling deur die Nederlandse platteland geniet, waarna ons Vaals te voet kon besigting, om vandaar 'n bus te neem terug Aachen toe.

Wat Aachen 'n bietjie uniek maak, is dat die bushof en die treinstasie nie op dieselfde plek is nie (soos ons sou agterkom, daar aangekom). Ons het toe kans gekry om 'n bietjie deur Aachen se ou stad te stap tussen die twee, wat 'n aandete by 'n Italiaanse restaurant ingesluit het, asook 'n vinnige draai by 'n paar van die besienswaardighede.

Die laaste bietjie opwinding vir die aand was in die aankoop van ons kaartjies vir die terugtog, waar ons sou verneem dat Monchengladbach inderdaad NIE een van die bestemmings is wat ingeprogrammeer is op die kaartjiemasjien nie. 'n Paar benoude oomblikke (10 minute voor die trein se vertrek) later, het 'n dame ons genader met 'n proposisie om haar gebruikte, maar steeds geldige, NRW dagkaartjie te gebruik oppad terug. 'n Bietjie onderhandeling later, het ons ons kaartjie gehad vir 15 Euro: sy score 15, ons spaar 5. En almal loop weg gelukkig behalwe Deutschebahn self.

Letze Tage in Deutschland

Nouja, oor minder as 'n week vlieg ek na Engeland, en dan na Hawaii, en dan terug na goeie ou Stellenbosch. Na drie maande in Duitsland (en omgewing) is ek vandag 'n bietjie beetgepak deur introspeksie oor my tyd hier. Wat mis ek van SA? Wat sal ek mis van Duitsland? Wat sal ek NIE mis van Duitsland nie? En was dit die moeite werd om te kom?

Beginnende by die einde, kan ek sê dat my tyd hier wel die moeite (geld, tyd wat ek kon spandeer het op my PhD, ens) werd. Akademies gesproke, het ek nie verrig wat ek gedink het ek gaan nie... nie dat dit ooit 'n geheim was vir die mense waarmee ek gereeld gekorrespondeer het nie. Ek het wel 'n vraag gehad oor 'n deel van my eerste jaar se werk waarmee ek nie verder sou gaan vir my PhD nie, waaroor ek altyd nuuskierig sou wees. Daardie vraag is nou beantwoord, met oorweldige bewyse dat my idee nie wesenlik is nie. Maar ek weet dit nou, plus ek weet wat die industrie-standaard manier is om die probleem aan te pak, plus ek kon tyd spandeer om dit te verstaan en toe te pas.

Wat ek ook kon doen, is eerstehands ervaar hoe is dit om nagraads te studeer by 'n plek wat nie Stellenbosch is nie. Ek kon eerstehands die werklading en toewyding sien van daardie studente, hoeveel anders hul funksioneer, en hoe hulle partykeer ook maar met dieselfde probleme sit as ons m.b.t. kontrakte, toerusting en resultate wat net nie wil regkom nie.

Wat die reis betref, kon ek nie vir 'n beter deal gevra het nie. Wuppertal, hoewel self nie veel meer besienswaardig as Bellville nie, is ongelooflik sentraal geleë vir reis. Ek het hier die kans gekry om vir spotgoedkoop 'n hele rits bestemmings regoor Duitsland, sowel as Oostenryk, België en Nederland, te besoek. Ek't vir die eerste keer in my lewe kans gekry om op groot skaal te toer (heeltemal anders as die TKK toer in '97).

Verder het ek kans gekry om in 'n vreemde omgewing, met 'n vreemde taal, aan te pas en myself uit te leef in 'n ander kultuur, iets wat laas van my verwag is toe ek die eerste keer Stellenbosch toe is (dis nou vreemde taal ingesluit... IW154 was Grieks toe ek daar aangekom het). So 'n ervaring kry jy nie as jy net deur 'n plek toer nie: jy moet daar woon en werk, inkopies doen, busse verpas, op gladde sneeubedekte sypaadjies gly en uitgeskel word omdat die as van jou braai op ander mense waai.

En dan, hoewel ek hulle die afgelope maand 'n bietjie afgeskeep het met my toerdery, het ek die kans gekry om die vreemdste, belaglikste, interessantste en ongelooflikste vriende te maak hier in die vreemde. Ek't kans gekry om verskillende kulture te sien, met verskillende wêreldbeskouinge en benaderings. Die Baskiese onafhanklikheidsstryd sal nooit weer vir my net 'n nuusberig wees nie: dit sal vir my 'n gesig en 'n naam hê. Dieselfde met Franse vraagstukke oor regse politiek, die integrasie van die Turkse immigrante en hul nasate in die Duitse hoofstroom, verwesterde norme en praktyke in voormalike Oosblok lande, en vele meer. Dankie vir almal wat gehelp het om my oë op hierdie manier oop te maak.

Nouja, na drie maande hier, het ek al 'n taamlike lysie van goed wat ek wens ek kon inpak in my (seker reeds oorgewig... *sug*) tas en terugneem SA toe. 'n Kort lysie goed wat ek gaan mis in Duitsland:

• Supermarkte wat, as 'n reël, tot 22h00 die aand oopbly.
• Die bier, veral die donker biere. Wie kan vir SAB oortuig om 'n bietjie verskydenheid te oorweeg? Die wêreld begin en eindig nie by Lagers nie.
• Openbare vervoer, voorstedelik en langafstand. SA het baie om te leer voor 2010.
• Goedkoop en vinnig rondreis. Maar dit gaan verander: ek gaan, as ek terug is, 'n punt maak daarvan om meer binne SA te reis.
• Haribo se kersie-lekkergoed. Njam njam.
• Döners. Bumpers se schwarmas se agterent, hierdie mense doen dit reg.
• Om hardop mense se vreemde klere / hare / bybehore te bespreek op die trein.
• Sentrale verhitting (in die winter). Lieflik
• Gratis, vinnige en onbeperkte Internet.
• Die Anti-Plakkies, al het dit nie koeksisters nie.
• Kamps, 'n tipe Duitse wegneem-koffiewinkeltjie. Altyd lekker, altyd vars, en altyd oop en altyd oral.
• Posseël masjien, vir as jy nie binne kantoorure die poskantoor kan besoek nie.

Dan, natuurlik, 'n paar goed wat ek nie gaan mis nie:

• Regsverkeer. Ek's jammer, dis net verkeerd.
• Die weer. Jammer, ouens, te veel uiterstes. Werk daaraan.
• Die broodjies, met die kors wat altyd te dik en te hard is, en jou verhemelte seermaak elke keer as jy een eet.
• Op- en afdraande hier in Wuppertal. Ek studeer nooit weer in 'n riviervallei nie. Nooit nie.
• Drink op straat. Dis kommin, en dis oral, en dit maak treinstasies veral 'n onaangename plek om te wees per geleentheid.
• Sentrale verhitting (in die somer). Onmoontlik om jou woonstel koel genoeg te kry.
• Om self my sakke te pak by die supermark.

En dan, natuurlik, die goed wat jy mis van huis:

• Ou Casspir. Meer spesifiek, om met Casspir se hulp te beweeg tussen enige twee gegewe punte in eindige tyd. Soveel vryheid bied openbare vervoer jou nie.
• Butternut. Die mense weet nie eens wat dit is nie. Skimp, Ma. SKIMP! (met pynappelhoender en rys, asseblief, op die dag wat ek land)
• Goedkoop koffie. Ek sal nooit weer skroom om R5 uit te haal vir 'n koppie nie. Dieselfde gaan vir koeldrank en kos.
• Spur. Hierdie ouens kry net nie 'n hamburger heeltemal reg nie.
• Familie en vriende.
• Die eetgoed: zoo koekies, biltong, beskuit, jelly tots, en dies meer.
• 'n Kerk waar jy die diens voluit kan volg.
• Ingeboude braaiplekke. Die petietserige UFO-effekies werk nie so lekker nie.
• TV, in 'n taal wat ek ordentlik verstaan. Veral rugby en krieket kyk.
• Jeff's se grootboet en chips.
• Goeie tye in die E203 en die ESL.
• Om altyd, almal, heeltemal te verstaan. Om permanent nie by te wees nie / nie die gesprek heeltemal te volg nie / nie die grap te vang nie raak later nie meer lekker nie.

Nouja, voort met my laaste week!

Berlin Sonntag

100_1753, originally uploaded by tstander.

Ons laaste dag in Berlyn het ons afgeskop met 'n besoek aan die meer waarna die woonbuurt Wannsee vernoem is. Behalwe vir die oulike meerhawe, is die woonbuurt die tuiste van die mooiste (en grootste, en sekerlik duurste) huise wat ons in Berlyn gesien het. Dit maak seker sin om so 'n duur woonbuurt langs 'n meer te hê.

Daarna het ons die trein verder geneem na 'n staddeel waarvan geen toeristegids oor Berlyn vir jou iets sal vertel nie: Potsdam, heel in die suide. Die rede hoekom die Berlynse toerismegidse vir jou niks daaroor vertel nie, is seker omdat hulle nie wil hê jy moet al jou tyd (en geld) daar spandeer nie, want dis amper net so veel die moeite werd om te besoek as Berlyn self. Die voorstad is self ryk in besienswaardighede, van die Fortunaportal en Nikolaikirche by die ou mark, tot die ou stad en eie Brandburger Tor. Ons het ongelukkig nie eens 'n fraksie gesien van wat hierdie staddeel te bied het nie (bv. Paleis Sanssouci, die Hollandse kwartier, Einsteintoring en vele meer), maar dis definitief op my to-do lysie vir wanneer ek eendag terugkom. En hopelik het hulle teen daardie tyd die nogsteeds die oulike dinosaurus uitstalling by die stasie.

Terug by die hoofstasie, was dit eers tyd om ons bagasie (wat ons oppad terug middestad toe opgetel het by die hostel) te stoor, waarna ons 'n ligte middagete by Burger King genuttig het. Dis werklik jammer hierdie manne wil nie hul deure oopmaak in SA nie. Die Whopper (met regte egte tamatieskywe) is 10 keer beter as die Big Mac, en dis nie so duur soos McD's in Europa nie.

Hierna was dit weer tyd om ons geluk te probeer in die tou by die Reichstag. En watse geluk het ons nie gehad nie! 10 minute, toe's ons in. Wel, "in", beteken maar net jy begin beweeg deur die streng lughawe-tipe sekuriteit om in te kom. Ek sou 'n foto daarvan geneem het, maar dit is ook verbode. Deur sekuriteit, neem jy die 5 verdiepings op na die dak (snaaks, dit voel soos baie meer as jy dit van onder af kyk) vanwaar jy 'n panorama uitsig op die stad het. Jy kan selfs verder gaan, op met die spiraal-loopvlak tot by die toppunt van die glaskoepel bo-op die dak, hoewel dit nie sulke mooi fotos maak nie (die glas is 'n bietjie vuil). Ek het darem 'n panorama video geneem, en sal dit later op my website laai.

Ons voorlaaste stop vir die dag, was die Ingenieurswese museum. Dit was 'n fout. In hierdie museum moet jy óf 'n dag spandeer, óf glad nie besoek nie. Dis seker 'n stuk of vier geboue, met elkeen 'n hele vloer vol uitstalling van een of ander tipe ingenieurswese ontwikkelingsveld. Ek het net regtig kans gehad om ordentlik deur die telekommunikasie en rekenaar uitstallings te loop, en vinnig (dit was plek-plek letterlik 'n drafstappie) deur die seevaart en lugvaart uitstallings. By die voertuie, treine en vele meer het ek glad nie uitgekom nie.

Wat hierdie museum regtig besonders maak, is dat hulle 'n REUSE versameling vliegtuie en ou meganiese rekenaars het. Soos 'n mens egter te wagte kan wees, is die rekenaars egter almal Duits, wat beteken jy sien niks van die Britse en Amerikaanse bydraes tot die bedryf nie. Maar nogsteeds, twee of drie ekstra ure in daardie museum sou bitterlik handig gewees het.

Oppad na ons laaste stop vir die dag, het ons kans gekry om te loop deur 'n ander (sekerlik minder gegoede) deel van Berlyn. Twee goed wat 'n mens hier opval, is die strak argitektuur, en die volop kuierplekke. Hierdie drie strate het seker meer kuierplekke as die hele Stellenbosch. Die goed sit letterlik drie of vier geboue uitmekaar.

Ons laaste stop vir die dag was by die Berlin Tempelhof lughawe, waar die Lugbrug gedenkmaal opgerig is. Daar was op daardie stadium nog kranse om die gedenkmaal, met die onmiskenbare Suid-Afrikaanse vlag op een van hulle.

Na 'n bietjie ligte vermaak op die U-bahn ('n ou wat van wa tot wa gaan en kitaar speel) was ons weer terug by die hoofstasie, om vinnig 'n verversing te geniet en foto's af te laai voordat ek op die ICE geklim het terug Dortmund toe. Daar aangekom, was dit tyd om vinnig 'n trein te soek tot in Wuppertal. Ek loop toe na die S-bahn platform toe, sien 'n trein staan, en draai om om teen die bord te kyk of dit die regte trein is. Toe ek sien dat dit wel is, toe ry dit. Onder normale omstandighede, sou dit nie 'n probleem gewees het nie: die S-bahn ry elke halfuur of elke uur tussen Duesseldorf (via Wuppertal) en Dortmund... maar nie op Sondae nie. Nee, dan ry die laaste trein om 1h, wat presies die een is wat ek sopas gemis het.

Die volgende trein was Maandag se eerste streekstrein, wat 'n wye boog maak om Wuppertal om te gaan draai by Essen en Duesseldorf lughawe. Ek sou waarskynlik dieselfde tyd aangekom het in Wuppertal as ek vir die volgende S-bahn gewag het, maar dan sou ek nie kon slaap nie: die perron is 'n bietjie koud en daar's die heeltyd mense wat jou lastig val.

Om 5h kon ek dus die S-bahn neem van Duesseldorf na Wuppertal, en 6h Maandag-oggend kon ek weer in my eie bed klim.

Berlin Samstag

100_1632, originally uploaded by tstander.

Saterdag-oggend vroeg sit ek en Petro toe weer af met ons geliefde S-bahn, om hierdie keer te voet en te bus die deursnit van die stad te verken. Eerste stop Breitscheidplatz en die Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche, 'n ou gedeeltelik uitgebomde kerk wat tans dien as 'n gedenkmaal. Van hier is ons vinnig (die reën hier rond het 'n geneigdheid om jou spoed te verbeter) na die ingang van die dieretuin.

Knut-maina het hierdie land behoorlik beetgepak, dus is dit miskien die moeite werk om 'n paragraaf daaraan af te staan. Vir die wat nie weet nie: vir die eerst keer 'n baie lang ruk, is 'n baba ysbeer gebore in die Berlyn dieretuin. Die klein mannetjie, genaamd Knut, het 'n reuse media- en bemarkingsfoefie geword, soveel so dat die een ou wat saam met my in die kamer was in die jeughostel, na Berlyn gekom het NET om die ding te sien. Die enigste logiese rede hoekom daardie wit rot soveel aandag kan geniet, moontlik, is dat almal wonder wat hulle vir hul rotte by die huis kan voer sodat dit ook so groot kan word. Dit, of almal wonder wat van die ding se stert geword het.

Hoe dit ook al sy, daai ding het veroorsaak dat hekgeld by die dieretuin 20 Euro is, wat al begin vergelyk met my retoer treinkaartjie na Berlyn. Na deeglike besinning en oordenking vir 'n volle oomblik en 'n half, het ons dus besluit dat ons maar vir Knut moet sien via die miljoene plakkate, poskaarte en speelgoed oral in die stad.

Om die teleurstelling dat ons die rot 'n skip moes gee, te verwerk, baan ons toe maar ons weg na Großer Stern ('n groot verkeersirkel) en die Siegessäule ('n groot toring, bo-op die sirkel). Dis seker een van Berlyn se beroemdste landmerke, so ons het moeite gemaak om deur die tonnels onderdeur die pad te loop tot by die toring, maar nie voordat ons 'n paar fotos geneem het van die Ampelmännchen nie.

Die Ampelmännchen was die kenmerkende verkeersmannetjies van Oos-Berlyn. Waar Wes-Berlyn die gewone mannetjies (soos in die res van Duitsland, en wêreldwyd) het, het Oos-Berlyn 'n mannetjie wat duidelik 'n hoed dra, net een arm het as hy stap (hy's dan groen ook) en die arm weer teruggeroei en beide wyd sprei as hy stilstaan (en rooi verkleur). Na vereniging, wou die mense aanvanklik die Ampelmännchen vervang met die gestandariseerde verkeersligte, maar a.g.v. 'n sterk Ostalgie (nostalgie na allerlei dinge Oos-Duits) beweging is hulle behou, en selfs aangebring in sommige van die Westelike dele van die stad. Vandag kan 'n mens hulle koop op enigiets van koffiebekers tot t-hemde en yskasmagnete.

Vanaf Ku'damm het ons die 100 bus (een van die twee toeriste lyne) geneem na Schloß Bellevue (die presidensiële paleiswoning), maar vergeet om die stop knoppie betyds te druk en beland by die Museum vir Volkekunde. Hoewel die gebou baie interessant gelyk het van buite, het dit ook taamlik toe voorgekom. Hierdie onverwagte stop het ons egter kans gegee om al langs die Spree river terug te stap tot by Bellevue vir 'n paar kiekies onder die wakende oog van die polisieman wat die voorste grasperk patrolleer.

Toe was dit tyd om polities te raak, deur die 100 weer te neem tot by Platz der Republik. Hier, dig bymekaar, sien mens die Bundeskanzeleramt (Angela Merkel se kantoor), Bundestag (Federale parlement se kantore) en die ou grote, die Reichstag (die ou parlementgebou, wat nou net vir sittings gebruik word). 'n Mens kan net die laaste van die drie besoek, ongelukkig, en siende dat dit die ou grote is, is daar permanent 'n ou grote ry voor dit. Wat natuurlik tot die lengte van die ry bydra, is dat gratis is om te besoek. Siende dat ons nie twee ure in die reën as 'n aangename tydverdryf beskou het op daardie stadium nie, het ons die slim opsie geneem en eerder in die reën gestap al langs die Spree tot by die Friedrichstraat stasie.

Na 'n vinnige peusel aan eg Duitse (m.a.w, swak nagemaakte Engelse) fish & chips, het ons weer die trein geneem, hierdie keer na die Berlyn muur gedenkmaal en museum in die noorde van die stad. Wat hierdie stuk besonders maak, is dat die westelike en oostelike dele van die versperring (met die sg. "kill zone" tussen die twee mure) behoue gebly het. Oorkant die straat kan jy dan ook 'n paar verdiepings se trappe klim om bo-oor die muur te kan sien tot binne-in die "kill zone". Op die toerboekies staan daar oral dat 'n mens op die uitkyk moet wees vir 'n wagtoring, maar dit het ons nie gesien nie.

Terug in die middestad, was dit tyd om die groot besienswaardighede aan te durf. Aan die een punt van Unter den Linden ('n baie historiese straat in die middestad), kon ons die Brandenburger Tor van naby beskou, asook die vreemde mense in snaakse kostuums op Parisplatz reg voor die Tor. Jy kan daar 'n toer meemaak met 'n mannetjie aangetrek as Friedrich die Grote, afgeneem word saam met twee jonge dames (een aangetrek as 'n Amerikaanse MP, die ander as 'n Soviet ekwivalent), of net die snaakse ou in die silwer-gespuitverfde uniform dophou vir 'n rukkie. Deur die poort, het ons links afgedwaal na die Holocaust Gedenkmaal, 'n plein met 'n oerwoud van 2711 betonblokke wat jou met dieselfde tipe angs en melankolie vul as die onderste dele van die Joodse museum.

Hierdie hartseer het my natuurlik weer laat dink aan Sparky, en sy skielike verdwyning. Maar dit het my ook op 'n vreemde manier geïnspireer om voort te gaan met die lewe, en die vakante posisie van amptelike reismetgesel en reisfoto model weer te vul. So, van daar af is ek na 'n geskenkwinkeltjie reg langs die plein, om te begin onderhoude voer met van die potensiële kandidate.

Na 'n vinnige oorsig, het drie name dit op die kortlys gemaak: Olifant, Renoster en Hoender. Wat in Olifant en Renoster se guns getel het, was dat beide Afrika-diere was (soos ek self is), en twee euro goedkoper was as Hoender ('n heel billike 3 euro elk). Die probleem met hierdie twee kandidate was egter dat hulle 'n bietjie lig in die broek was... letterlik. 'n Vinnige ondersoek het getoon hierdie twee was net gevul met dons en wind, wat hulle 'n gevaarlike opsie maak vir fotos neem vanaf rivierbrug muurtjies op winderige dae. Hoender het my getref as meer solied van karakter (gevul amper soos 'n boontjiesakkie) en meer gehard vir die eise wat reis in my geselskap sou stel. So, na 'n goeie 10 minute onderhoud, is Huhn aangestel in die vakante pos.

Na 'n vinnige inhuldigingseremonie, het ons drie (Petro was nogsteeds met ons) die pad geneem na die Sowiet gedenkmaal in 17e Junie straat, vernoem na die 1953 opstande in Oos-Berlyn. Die ironie tref jou eers later, dat 'n gedenkmaal vir die Sowiet weermag gebou is in dieselfde straat wat vernoem is na die opstande wat hulle so wreed onderdruk het. Ten minste is daar 'n paar ou tenks en kannonne om die besoek die moeite werd te maak.

Nouja, van daar was dit tyd om Unter den Linden van endpunt tot endpunt te stap. Interessant genoeg, het 'n skare betogers daardie dag gedink ons het 'n goeie idee beet, en besluit om dieselfde te doen. Blykbaar word een of ander ou iewers terregestel, en hulle is nie gelukkig daarmee nie. Maarnouja.

Verby die Berlynse staatsbiblioteek en "Ou Fritzie" (Die standbeeld van Friedrich die Grote) is die Humboldt museum, en oorkant die pad, die Bebelplatz. Ons het ongelukkig ons kaartjies vir die Staatsopera vergeet, maar ons kon wel in by die St. Hedwig katedraal, wat opsigself 'n heel interessante ervaring was. Dis seker die modernste katedraal wat ek tot nou toe besoek het in Europa, met heeltemal 'n ander atmosfeer (amper meer soos 'n gereformeerde kerk, met heelwat minder versierings en beelde) as die ou katedrale.

Oor die Kasteelbrug het ons eers 'n kort wandeling geneem af met die tuine om by die Museumeiland uit te kom. Hoewel dit baie mooi gelyk het van buite af, het ons geweet dat daar net kunsmuseums daar is, en dat dit waarskynlik gevaarlik sou wees om te lank daar te vertoef. Ons het toe maar eerder teruggedraai en die Berliner Dom besoek: 'n pragtige ou katedraal, met 'n toer wat jou deur die gallerye en die koninklike grafte onder in die kelder neem. Wat dit meer besonders gemaak het, is dat ons daar opgedaag het tydens 'n kooroefening, en dus 'n bietjie van die pragtige akoestiek kon waardeer.

Op die ander punt van Unter den Linden kom 'n mens uit by Marx-Engels forum, 'n plein met 'n reusegroot standbeeld van Friedrich Engels en Karl Marx. Goeie kapitaliste wat ons is, moes ons eers foto's daar neem ook, waarna ons na die Nikolaikwartier (die historie middestad) is. Vandaar het ons gou die St. Marienkirche toe is. Hierdie kerkie se eenvoudige afwerking was nogal indrukwekkend: miskien juis omdat dit nie so (amper oormatig) versier is soos die meeste ander kerke van die tyd nie.

Natuurlik was dit toe tyd (na 'n vinnige stop om 'n sekere nikotienverslawing te voed) om die beroemde Alexanderplatz te besigtig, met die wêreldhorlosie. Ongelukkig was hulle besig met konstruksiewerk daar, wat 'n bietjie afbreek gedoen het aan die geleentheid. Wat wel interessant was, was dat daar 'n uitstalling op die plein was van die Duitse regering, oor hoe en waar hulle betrokke is in projekte in die ontwikkelende wêreld. Soos 'n mens maar te verwagte kon wees, is die uitstalling oorheers deur beelde van mense in hutte en bestaansboere, wat maar die algemene beeld van die ontwikkelende wêreld (veral Afrika) is hier.

'n Ander groot (letterlik) besienswaardigheid daar is die TV toring, met die kafeetjie reg bo-in waar jy kan gaan koffie drink vir 8 euro. En ons het in die toring gaan aandete nuttig... maar onderin, waar jy vir dieselfde prys twee groot döners met bier kan kry.

Laaste stop vir die aand was 'n woonbuurt in die voormalige Oos-Berlyn, waarvan ek eenkeer gehoor het in 'n liedjie in ons Duitskursus. Pankow is maar 'n woonbuurt (en, mens kom agter, effens minder gegoed as sommige van die ander dele wat ons nog sou besoek), maar dit was ook interessant om te sien hoe Berlyn lyk weg van die toeristebestemmings. Ons moes net van die geleentheid gebruik maak, en 'n biertjie gaan nuttig by Queens, met sy tropiese eiland afwerking.

Hierna het ons die pad terug Wannsee toe aangedurf... en wat 'n terugtog was dit nie!

As hulle werk in Duitsland aan 'n stuk van 'n spoorweglyn, bied die stad 'n busdiens tussen die spoorwegstasies waarlangs die trein nie meer loop nie. So ry ek en Petro toe met die S1 van Pankow na Potsdamer Platz, klim op die bus, en klim af by die volgende stasie om verder te ry. Ongelukkig het ons op die verkeerde bus geklim ('n ander treinlyn se bus), en klim ons toe af by 'n stasie waarvandaan die S1 nie ry nie. In sulke omstandighede moet mens maar die beste maak van 'n slegte saak, 'n bier koop by die kafeetjie langs die stasie, en dit op die eg Duitse manier op straat staan en drink (en jou beste doen om nie kommin te lyk nie, hoewel dit moeilik is) en wag vir die volgende bus.

Op eindelaas kom die bus daar aan, en ons ry tot by die volgende stasie. Soos ons op die S1 klim, verander die eindstop ewe skielik na 'n stasie 2 stoppe voor ons bestemming. Sulke vreemde goed het ons al gesien daar (ook dat 'n bordjie partykeer verander na "Moenie opklim nie" soos 'n trein intrek by 'n stasie, net om te sien hoe ander mense opklim en die trein doodluiters ry tot by die volgende stasie), en besluit om ons nie veel daaraan te steur nie. Ons moes maar: ons het inderdaad gestop by Zehlendorf, twee stoppe voor ons eindbestemming, en beveel om almal uit te klim. Alle indikasies was dat dit maar so ver is soos die S1 ry

Nou raak jy 'n bietjie bekommerd. Daar's busstoppe naby, maar geen kaart nie. Jy kan nie net lukraak op 'n bus klim nie, want dan beland jy op 'n plek waar jy dalk REGTIG nie wil wees nie (nie dat Zehlendorf 'n plek is waar jy wil wees nie, maar dit kan erger). En in die geskarrel tussen busstoppe op soek na 'n kaart, sien Petro dit raak: 'n S1 trein, wat soos wegtrek uit die stasie, oppad Wannsee toe. Dit was toe net ons geluk dat ons die een trein gekry het wat vroeg gestop het. Belaglik.

Die eindresultaat was dat ons WEER na middernag in die hostel teruggekom het, om vinnig uit te rus vir ons laaste dag in Berlyn.