Abfahrt

100_1864, originally uploaded by tstander.

Na ek my laaste skoonmake skoongemaak het so om middernag (ek moet regtig leer om minder tyd te mors) kon ek begin pak. Soveel chaos en drama, is ek seker, het daardie woonstelkamer nog nooit beleef nie. Ek weet nie hoe op dees aarde my "stuff" dit reggekry het om so vinnig aan te teel nie, maar dit het. Vergeet gewig, ek't selfs gesukkel om spasie vir alles te vind.

Na ek verskeie strategieë beproef het, het ek tot die gevolgtrekking gekom dat ek beter af sou wees om my handbagasie so swaar as moontlik te laai met wat-ook-al baie min spasie neem, en die ander goed in die groot tas te prop. Dit gebeur toe ook so dat al Adana se trougeskenk-bierglase by in my handbagasie te lande kom. Ek kon egter steeds voel die tas is effe aan die swaar kant, maar nadat ek reeds afskeid geneem het van twee pragtige, besonderse bierbottels wat ek bitterlik graag wou saambring, kon ek nie regtig verder meer sny nie. So, met 'n swaar gemoed en 'n swak hart, kon ek so rondom 2h in die bed klim.

Volgende oggend 7h was Florian daar om seker te maak ek het die plek darem nie heeltemal afgebreek nie. Ongelukkig kon ek nie my deposito kontant ontvang nie (weer die mense wat met geld werk, wat nie op Vrydae werk nie), maar dit sal mettertyd in my rekening deponeer word. Na 'n laaste groet, was dit weer ek en my twee oorgewig tasse op die stasie in Wuppertal.

Soos dit die Duitse treine betaam, was my laaste trein laat. Gelukkig, so ook my aansluitingstrein in Koeln. Laat, en vol. Nog nooit het ek 'n trein so vol gesien in Duitsland nie. Ek moes van die agterste wa (waar ons inderhaas opgespring het nadat die trein op 'n ander perron gearriveer het) regdeur loop tot amper by die restaurantwa (tussen tweede- en eersteklas) om 'n oop, ongereserveerde sitplek te kry. Daar en dan het ek dit opgeëis, met my rugsak gemerk, en teruggestap na waar ek my bagasie gelos het in die agterste wa. Natuurlik kan 'n mens nie die tas dwars draai en op sy wieletjies trek deur die gangetjie nie, dit sou te maklik wees. So, skuifel-skuifel en sukkel-sukkel deur 'n stuk of 6 wae later, kon ek my sitplek inneem... net betyds om te stop in Bonn.

Soos tevore, was die rit tussen Bonn en Mainz (langs die rivier) Duitsland soos iets waarvan 'n mens lees in daai stories van die Duits 178 kursus. In Mainz aangekom, het ek vir so 'n uur of wat afgeklim om vinnig 'n koffetjie te gaan maak in die oustad met Damien, 'n neurobioloog van Frankryk wat daar aan sy PhD werk, en staan as lewende bewys dat jy, blykbaar nie Duits magtig hoef te wees om te oorleef in Duitsland nie.

Terug op die stasie, beland ek agter twee middeljare tannies wat wag vir die trein wat sou ry net voor myne. Na 'n rukkie, begin ek agterkom dat daar iets vreemds bekend is aan hul aksente. Na 'n rukkie, begin ek myself al hoe meer en meer oortuig dat dit Nederlands moet wees, of dalk, iets afkomstig van die Duits-Nederlandse grens, soos Platdeutsch. Maar dit het ook nie sin gemaak nie, want ek weet vir 'n feit dat Platdeutsch bitterlik moeilik is om te volg, en hierdie gesprek kan ek heeltemal volg.

Op einde laas loer ek toe maar op een van hulle se luggage tags waarvandaan hulle kom.

"Posbus XXX, Die Boord, Stellenbosch".

Dis reg, dames en here, na 'n skamele drie maande in die buiteland, kon ek nie meer my moedertaal herken nie. Skandalig. Maar dit was lekker om 'n bietjie na hul reisplanne uit te vra voordat hulle op hul trein gehop het, en ek 'n paar minute later op myne.

Aangekom op Frankfurt lughawe, en vinnig deur online checkin (heel gerieflik: jy druk net jou kredietkaart in 'n masjien vir identifikasiedoeleindes, pons jou besprekingsnommer in, en die ding spoeg jou kaartjie uit), was dit tyd om met groot angs en kommer my koffer in te boek.

25kg, 5kg oorgewig. Persoonlik het ek meer verwag, maar ek's nou bly ek het maar daai twee bierbottels in Wuppertal gelos. Oorspronklik wou die dametjie my inboek vir 3 kg oorgewig, maar toe ek (in my beste Duits) begin smeek (allerhande stories spin oor hoe ek die afgelope 3 maande in Duitsland studeer het, en hoe my hele lewe in daai tas is... ek't darem gestop voor 'n tranedal) ons toe gesels oor waar ek studeer het, hoe lelik Wuppertal is (haar broer het daar gewoon), waar ek oral getoer het, en hoekom ek nie Heidelberg besoek het nie. Die uiteinde was dat sy my net 2kg oorgewig gecharge het. Miskien moes ek haar vertel het dat ek wel Heidelberg besoek het, dan het ek dalk net 10 Euro betaal. Maarnouja, sy was baie gaaf, en ek sal haar ewig dankbaar wees vir die vriendelike gebaar.

Na 'n vinnige rondte poskaart-inkopies en middagete (die laaste keer dat ek daai my lippe moes sit aan daai klipharde Duitse brötchen vir 'n lang ruk), kon ek deur sekuriteit gaan. Waar ek 'n bietjie genip het, was dat ek my, benewens my (oorgewig) handbagasie, nog 'n rugsak gedra het as "laptop bag", hoewel die my kaartjie dit uitdruklik gestel het dat ek net een stuk handbagasie mag saamneem. Dit was egter nie hoekom hulle my gestop het nie... dit was oor die versameling glase in my handbagasie. Ek moes toe maar oopmaak dat die man hull een-vir-een deurvoel vir skerp rante, waarna ek die arme tassie amper nie weer kon toe kry nie.-Na vinnige happie en poskaarte koop, deur 1e rondte security. Nie probleem met "laptop sak", maar moes alle glase uitpak en check. Geen probleem (amper nie weer toekry) maar gaan verder.

Na nog 'n rondte sekuriteit by die Lufthansa terminaal (weer met x-straal, metaalverklikkers, die works) kon ons opstyg... so 'n uur of wat laat. En in Engeland, kon ek rustig die res van die aand verwyl voor Adana-hulle se TV.