Volgens dame by toere toonbank van die hotel, moet jy 07h30 in die tou staan, anders kry jy nie kaartjies nie. Die gevolg was dat ons om 05h30 al moes opstaan, slegs enkele ure nadat ons teruggekom het van Nashville. Maar, jy's nie in Hawaii om te slaap nie, so jy staan maar op... al verslaap jy dan tot 06h20.
Vir die wat nie weet nie: daar's vier groot besoekpunte by Pearl Harbour. Daar's die gedenkmaal wat bo-oor die wrak van die USS Arizona (een van die oorlogskepe wat in die hawe gesink is op 7 Desember 1941) gebou is, die USS Bowfish ('n WW2 duikboot wat in die hawe vasgemeer staan), die USS Missouri ('n 1944 oorlogskip wat nog in 1991 in die Persiese Golf diens gedoen het) en die Stille Oseaan lugvaartmuseum.
Siende dat die Arizona 'n nasionale gedenkmaal is, moet dit, volgens wet, gratis wees om te besoek. Dit beteken 'n lang tou, wat ons toe inderdaad aangetref het (sien fotos). Wat heel onverwags was, is dat die hele tou binne 10 minute kaartjies gekry het. En, kort nadat ons binne die wagarea 'n happie vor ontbyt en 'n koffie (God bless Amerika vir hul filterkoffie vending machines, veral na 'n aand soos die vorige), was daar nie meer 'n tou nie. Daai vrou sal betaal as ek haar ooit weer sien.
Die besoek aan die Arizona begin met 'n filmvertoning oor die geskiedenis rondom die aanval op Pearl Harbour, met die mees ongelooflike film wat tydens die aanval geskiet is. Hier moet ek vir die Amerikaners 'n pluimpie gee: dis een ding om 'n gedenkmaal te bou, maar om seker te maak almal verstaan en waardeer wat hulle sien, is goeie styl. Net jammer Dirk het nie veel daarvan ingeneem nie.
Van hier neem jy 'n boot uit na die middel van die hawe, waar die gedenkmaal staan bo-oor die wrak. Opsigself lyk of ervaar 'n mens dit nie as vreeslik indrukwekkend nie, maar die indruk word seker maar bepaal deur die waarde wat jy daaraan heg.
Om op te maak vir die gratis toer na die Arizona, looi die mense jou behoorlik vir die ander toere. Dis amper $50 om die ander goed te besoek, maar siende dat daar nêrens ander op die aardbol 'n Pearl Harbour is nie, en siende dat Petrie betaal het, het ons tog die volle toer geneem. Eerste stop was die USS Bowfish, met 'n audio toer om jou deur te neem. Wat veral besonders was van hierdie toer, was dat jy kans het om eerstehands te sien al die hoekies en kamertjies wat jy in al die WW2 duikboot flieks gesien het. Ek't selfs die manier van voete eerste swaai deur die luike wat ek op "Below" gesien het, toegepas om tussen die kompartemente te beweeg. Wat die films egter nie heeltemal tuisbring nie, is hoe ongelooflik beknop daai goed is. Nie 'n plek waar ek graag 'n maand wil spandeer nie.
Ook interessant om te sien in daardie omgewing, is die lugafweer kannonne, torpedos, en selfs 'n Kamikaze torpedo... die uitvinder waarvan gesterf het in 'n toetsrit van sy uitvindsel. En dan, natuurlik, 'n hotdog stand om vinnig iets te hap voor jy verder gaan.
Van daar het ons 'n bus geneem na die USS Missouri, die 1944 oorlogskip wat tans dien as museum. Wat ek definitief kan aanbeveel hier, is die begeleide toer: omtrent alles op daardie skip het simboliese waarde, en so 'n toer lig dit heeltemal uit. Van die verfwerk op die 16" kannontorings, tot die dek waar vrede met Japan geteken is, en die duik in die romp waar die kamikaze vliegtuig vasgevlieg het. Blywende indrukke van hierdie skip is dat dit reusagtig groot is, maar ook dat dit reusagtig goed in stand gehou is. 10 uit 10, en 'n definitiewe moet.
Ongelukkig kan ek nie dieselfde sê van die Pacific aviation museum nie. Dis letterlik net 'n saal van vliegtuig replikas, 'n stel simulators, en 'n geskenkwinkel. Halfuur in en uit.
Terug in Waikiki, het elkeen sy eie rigting geskiet. Ek was vinnig by die poskantoor (elke poskantoor hier is 'n franchise... net in Amerika), waarna dit tyd was om bietjie langs die swembad te ontspan. Die namiddag is afgesluit met 'n vinnige middagslapie, voor ons weer gaan aandete eet het by die rock & roll restaurant oorkant die pad. Die dametjies was weer daar om te dans op die verhoog, maar party was maar beter as ander.
Na 'n vinnige rondtetjie met die dames uit Toronto (IEMAND moet vir hierdie mense leer om 'n Guinness te gooi met 'n shamrock. Ten minste het hulle dit darem nie hierdie keer in 'n bottel bedien nie.), was ons maar vroegerig in die bed vir ons vlug die volgende oggend.
Saturday, July 28, 2007
Hawaii Saterdag
Hawaii Vrydag
Vrydag het Petrie vir ons drie 'n lekker groot Amerikaanse kar gehuur, om sodoende die res van Oahu te verken, veral die Noordkus. En, na nog 'n opwindende oggend van uitcheck, incheck en kamers ruil, kon ons ons vuurwa by Budget gaan oplaai (ten spyte van die vreeslike gevaarlike trappe wat ons moes trotseer om dit te kry... sien die foto in hierdie verband)
Hoewel die een uitsig wat ons daardie dag wou besoek, gewoon toe was daardie spesifieke Vrydag-oggend, kon ons nogsteeds op 'n paar pragtige plekke al langs die kus stop vir fotos en verkyk. 'n Algemene ding hier is 'n sg. "beach park": 'n groen parkie, met 'n strand, aar jy nou vir die dag kan uitspan. Die een so pragtig soos die volgende, almal in die skadu van die berge net anderkant die kusweg.
Hier het ons dan ook kans gekry om 'n bietjie van Oahu se landskap in te neem, en 'n ongelooflike diverse landskap is dit wel. Een oomblik ry jy nog deur droë bossies en klippe, die volgende oomblik lyk dit soos tropiese eiland (afhangende van watter kant van die waterskeiding jy ry). Ons het dan ook 'n bietjie van die inwoners se huise gesien. Hierdie huise laat jou definitief meer dink aan 'n kusdorp as 'n groot metropool (soos Honolulu). Plek-plek lyk dit 'n bietjie vervalle, maar dit dra amper by tot die quaint karakter van die eiland. Dis waar wat Sheena gesê het: as jy regtig Hawaii wil sien, moet jy uit die stad uit kom.
Een van ons minder produktiewe stoppe was om te check of ons by die Polynesian cultural centre wil besoek. Die konsep is heel oulik: sewe verskillende Polenesiese kulture (behuising, kleding, danse, kos, ens) word uitgebeeld in sewe verskillende dorpies, waar jy nou heeldag kan rondloop en als inneem. Dis oulik, maar helaas het ons besluit dis nie $40pp oulik nie. Toe ry ons maar verder.
Robert en Valpre het ons vertel van 'n scuba plek aan die noordkus genaamd Shark's Cove (nee, daar's nie regtig haaie nie). Aanvanklik het ons vermoed ons het die plek gemis by die baai wat afgesluit was vir verkeer, maar kort anderkant Sunset Beach kom ons toe (heel per ongeluk) daarop af. Scuba gear is dadelik gehuur, daar is summier verklee, en die res van die oggend is in die geselskap van die visse spandeer. Gegewe die groot viskenner wat ek is, sou ek nou nie die meeste van die goed wat ek daar gesien het, herken of selfs onthou nie. Dat dit egter 'n ongelooflike ervaring was, is verseker, en definitief iets wat ek weer sal doen as die geleentheid kry. Die enigste jammerte is dat die plek 'n bietjie vol was (blerrie toeriste, tsk tsk), en kort voor middagete moes ons maar, a.g.v. die geweldige oormag waarteen ons moes kompeteer vir spasie in die water, maar die aftog blaas.
Hiermee dan 'n ernstige travel advisory vir almal wat daardie plekkie besoek: vermy die Shark Cove Grill. Ons het seker meer as 'n halfuur vir ons chips daar gewag, en die vlieë dra dit so gou weg soos jy dit ontvang. Pak 'n toebroodjie in.
Laaste stop vir die dag was Dole, 'n pynappelplantasie, wat ook dien as tuiste vir die wêreld se grootste doolhof. Waar jy by Drielanden darem net een punt soek, moet jy by hierdie plek ses verskillende stasies besoek om die uitstappie as "suksesvol" te beskou. Na die tweede een het ons egter 'n bietjie moed verloor, en maar, soos by Sharks Cove, die aftog geblaas.
Terug by Honolulu, neem ons toe waar dat ons gunsteling kusweg beset is deur 'n heel onverwagse straatfees. Die Pan-Pacific Festival is 'n versameling straatstalletjies, wat allerlei aspekte van Japanese kultuur en internasionale kookkuns tentoonstel. Hierdie fees bring nou letterlik die helfde van Japan na Hawaii; dis nou, die helfde wat nie reeds daar is nie. Tussen al die kos, musiek en dans was daar 'n uitvoering van Japanese tromslaners wat ons ongelooflik beïndruk het. Daardie mense slaan nie, hulle perform: hul gesigsuitdrukkings en hele liggaamshouding is deel van die show. Na die tyd kon ons ons toe ook trakteer op 'n aandete van vis, rib en rys, sommer daar op die sypaadjie tussen die geharwar.
Laaste uitstappie vir die aand was 'n kuiertjie saam met Dirk se vriendinne van Kanada, wat hy heel toevallig daar in Honolulu raakgeloop het een aand. Na 'n vinnige stop by 'n plekkie waar ons, na een rondte, nie meer die informercials op die TV's kon uithou nie, is ons deur na 'n plekkie genaamd Nashville.
Wat jy verwag om te sien in Nashville (die stad), sien jy in Nashville (die kroeg). Ouens en meisies met breërandhoede, reuse belt buckles, stewels tot by hulle knieë, en barn dancing op die ritme van Country musiek. Soos 'n mens ook kan verwag, krioel die plek van militêre manne. Daar's allsorts: marine vlieëniers met hul high 'n tight haarstyle, JAG corps offisiere (een van hulle het die hele aand sy besigheidskaartjie uitgedeel) en 'n hele lot vlootmanne (o.a. "Chief", wat in sy dronkenskap darem nugter genoeg was om na die derde verduideliking te besef ek's nie Brits nie). Nou, vir die koste van hulle en hul geselskap te verdra vir 'n aand, kry jy die hele aand lank graties biere, te danke aan hul militêre afslag. 'n Vreemde aksent is partykeer darem 'n wonderlike ding.
Later was wat ons verwag het is ons toe daar uit, om 'n vinnige uiltjie te knip voor ons uitstappie na Pearl Harbour.
Wednesday, July 18, 2007
Hawaii Donderdag
Donderdag-oggend was dit weer tyd vir vroeg opstaan, vroeg ontbyt kry by Keori, en die bus neem na die konferensiesentrum. Daardie oggend se sessies was egter nie heeltemal so boeiend soos ons aanvanklik gehoop het hulle sou wees nie (behalwe natuurlik vir die non-planar filters sessie, waar manne mekaar links en regs woes beskuldig het van ongelooflike resultate). Na 'n kort vertoef by die eerste helfde van die een middagsessie, het ons dus net eensklaps besluit dat ons konferensie nou verby is, toe sny ons 'n lyn af na Waikiki strand toe.
Hierde strand loop die volle lengte van Waikiki, die onderdorp van Hawaii waar al die hotelle, kuierplekke en toeriste ook aangetref word. Die strand is egter 'n bietjie kunsmatig: blykbaar moes hulle tonne en tonne sand inry om 'n strand te maak waar daar voorheen eintlik net 'n rotsplaat was. Maar dis maar hoe die gerug loop.
Eg of nie, die water is warm, die poppies nog warmer, en 'n namiddag daar is 'n moet... al is dit dan nou net om die besienswaardighede te gaan waardeer.
Die aand is ons saam met twee ander SAners op die konferensie vir 'n ete by die "beste" (lees: enigste) Meksikaanse restaurant in Waikiki. Robert en Valpre werk vir EMSS buitekant Stellenbosch, en het die moeite gedoen om al die pad Hawaii toe te gaan om dit te bemark. Robert se surf board blykbaar saamgekom, maar natuurlik slegs vir sake doeleindes. Anyway, kos was lekker, bier was enorm (ons het probeer uitreken hoeveel ml 22 oz. is, maar halpad opgegee en maar net bestel), maar hier moet ek bieg dat ek nie heeltemal kan onthou wat ons die res van Donderdag-aand gemaak het nie. Siende dat ek nie iets spesifiek onthou nie, sou ek aanneem dat ek maar huis toe gegaan het vir 'n vroeë aandtjie. Hierdie mag egter verander soos nuwe inligting aan die lig kom.
Monday, July 16, 2007
Hawaii Woensdag
Woensdag was 'n vol dag van sessies (wat om die verskriklike uur van 8 aangevang het, met 'n halfuur busrit na die konferensiesentrum), so 07h00 was ons onder in die voorportaal om ontbyt te gaan kry. Hierdie keer het ons voor Denny's gestop en 'n nuwe plekkie probeer: Keoni, waar ons ook dan elke oggend daarna ontbyt gekry het. Dis nader, die kos is net so baie, selle prys, effens flouer koffie, maar baie vinniger diens as Denny's. Plus die dekor laat jou meer voel jy's in Hawaii as in New York, of enige ander Amerikaanse stad.
Na 'n vol dag van sessies (meestal oor filtertoepassings, maar met 'n interessante sessie oor die kommunikasiestelsels van 'n paar van die nuutste NASA en ESA projekte), het ons 'n social gehad by die Hilton Hawaiian Village, die duurste hotel op die eiland. Gelukkig het ons op 'n vroeë bus gekom, om sodoende vroeg toe te sak op die kostafels en 'n groterige aandete te nuttig uit peuselkos.
Wat ons ook gehad het, is baie drankkaartjies, te dankie aan die vreemde Spaanse tannie wat net randomly by ons tafel kom sit het. Sy's nie deel van die konferensie nie, maar dit klink my haar broer (of neef... kannie onthou nie) was wel, en dié het vir haar 'n stapel drankkaartjies gegee vir die aand. Sy't natuurlik net te gretig uitgedeel.
Die probleem met sulke goed is, natuurlik, dat jy jou blootstel aan allerhande voorstelle, en met jou verlaagde inhibisies, instem om goed te doen wat jy gewoonlik nie sou nie. So het ek dan ook, by hierdie kuiertjie, ingestem om 'n SA student chapter vir die IEEE te begin. Oeps. Minder cocktails volgende keer.
Van hier af (nadat ons met hewige ontsteltenis besef het die res van ons stapel kaartjies nutteloos is, siende dat die bar toegemaak het) het ons drie strandlangs gestap terug hotel toe, waar ek maar 'n vroeë aandjie gemaak het.
Hawaii Dinsdag
Dinsdag was die eerste amptelike dag van die konferensie, so ons het mooi vroeg opgestaan om die eerste sessie by te woon. Eintlik 'n bietjie vroeër: ons het met groot skok en ontsteltenis die vorige aand besef ons kamer het nie netwerkpunte nie, toe moes ons noodgedwonge kamer skuif om daardie toegang te bewerkstellig.
Die buffet ontbyt by die hotel het Petrie nie vreeslik aangestaan nie, toe sny ons maar 'n lyn om die hoek na Denny's, 'n klassieke Amerikaanse diner, vir ontbyt. En dis omtrent 'n ontbyt wat daardie mense daar vir jou bedien. Enigiets waaraan jy kan dink, kan jy daar kry, sommer alles op een bord. Plus die koffie, wat altyd bottomless is.
Die hoogtepunt van die plenary sessie van die konferensie was seker die demonstrasie van Hula dansers vooraf. Die twee gassprekers het oulike onderwerpe gehad (3G vs. WiMax, en biomediese RF toepassings), maar het nie regtig beïndruk nie. Die biomediese ou het egter 'n paar interessante goed genoem en gewys, o.a. 'n mineatuur kamera wat jy insluk om dokters te help met diagnose, en allerhande goed wat in jou ingeplant kan word om jou vitals te monitor oor 'n RF link. Big brother is nader as wat ons vermoed het.
Die namiddagsessies het ek 'n skip gegee, om die uitstalling te sien. Hier kom 600 van die top maatskappye in RF en mikrogolf wêreldwyd. Dis 'n lekker plek om te sien wat's nuut in die industrie i.t.v. hardeware en simulasie sagteware, wie lewer wat, en om ingenieurs in die praktyk 'n bietjie te pols oor jou bestaande navorsing. Van 'n derde van die ouens wat filters ontwerp, het ek 'n besigheidskaartjie gekry, met die boodskap dat ek hulle moet kontak as ek inligting soek. Van 'n verdere derde, ook 'n kaartjie, met die boodskap om hulle te kontak sodra ek iets regkry. So bou 'n mens maar kontakte.
Aandete was nog 'n hoogtepunt van die uitstappie. Nie ver van ons hotel nie, is daar 'n 50's themed rock & roll restaurant. Al die dekor, die kelnerinne (hul stage names op hul naamkaartjies inkluis), en die kos lyk asof dit uit Grease is. Hulle speel dan ook die fliek heel aand op die TV's in die restaurant, en sodra "Greased Lightning" aanbreek, draai hulle die volume op, dan dans die kelnerinne saam 'n verhogie in die restaurant. Heel interessant.
Na 'n heel smaaklike Hawaiian pizza (wat anders?), het ons vir Petrie weer by die hotel gekry, en 'n biertjie gaan nuttig op die strandfront.
Hawaii Maandag
Die eerste ding om te doen as jy van Londen af in Honolulu arriveer, is om jou hotel te vind. Of, as die vrou by die inligtingtoonbank begin lag as jy vra of die hotel stapafstand is, 'n shuttle na die hotel. Maar selfs dit is net 'n middel tot 'n doel: om uit daai langbroek te kom, en so vinnig as moontlik 'n korbroek en sandale aan jou te kry.
Na dit gedoen is, is dit om eerste indrukke te ontwikkel oor waar jy jouself bevind. En eerste indrukke het Honolulu in oormaat.
Daar's natuurlik die hitte en humiditeit. Na 'n hele lang ruk taamlik ver noord, kleef dit aan jou iets verskrikliks. Die aande is amper net so warm soos die dae, selfs deur die periodieke reënbuie wat nie veel doen behalwe om jou nog natter te maak as wat jy reeds is nie.
Tweedens, is dit die oormaat Japannese toeriste. Ek's seker meer as die helfde van ons hotel (en die res van Waikiki, die deel van Honolulu waar ons gewoon het, wat grootendeels bestaan uit hotelle) was vol Japanese toeriste. Daar's genoeg van hulle om te verseker dat al die bordjies in die hotelle en restaurante Japannees is, dat daar personeel is wat die taal verstaan, dat die hotel Japannese TV kanale het, dat die restaurant in die hotel Japannees is, en dat daar selfs winkels is waar jy verbyloop sonder om 'n enkele woord Engels binne of buite te sien. Waikiki kan in alle reg Little Tokyo genoem word.
Iets anders waarvan daar baie is, is ABC winkels. Hierdie geriefswinkels verkoop alles van basiese kruideniersware tot drank, souvenirs, klere, skryfbehoeftes, en alles tussenin. En hulle is ORAL. Daar's letterlik nie 100m in Waikiki wat jy kan stap sonder om deur een bekruip en oorval te word nie. Hulle is egter nogal handig om die plaaslike broue, Kona Long Board Lager en Kona Pale Ale, in die hande te kry om snaakse ure.
Wanneer 'n mens nou egter nie lus is vir 'n koue Kona op jou balkon nie, dan moet jy maar iewers 'n kuierplek gaan soek... of toevallig op een afkom. Dis hoe ek en Dirk toe die Red Lion gevind het, reg langs die strand, so 'n entjie van ons hotel af. Wat ons eintlik ingelok het, was die $3 draft specials (dis nou $3 vir 'n groot pitcher). Ons het egter nie eers driekwart deur ons eerste rondte gekom nie, toe maak ons die eerste keer kennis met die Vlooties van Pearl Harbour.
Daar's 'n groot vlootbasis by Pearl Harbour, en 'n stuk of drie lugmagstasies in die area. En al die manne kuier in Waikiki. En hulle kry, met hul militêre ID kaarte, afslag op al hul drank. So, natuurlik, as hulle 'n vreemde aksent hoor, 'n bietjie aangeklam is, en in 'n nuuskierige bui, begin hulle koop. So kry ek en Dirk toe vir die res van die aand ons bier, met die komplimente van die VSA Vloot.
Vlug na Honolulu
Maandag-oggend heel vroeg, vang ek toe 'n lift na Heathrow vir my vlug na Hawaii. Gegewe dat ek aan die begin van 'n 20 ure vlug (wat toe nie 20 ure was nie... meer daaroor later) was, het ek dit goed gedink om te deurnag op Adana-hulle se Sky, om sodoende te verseker ek's doodmoeg op die vlug, en slaap al die pad LA toe.
Ek dink nie ek't vir almal verduidelik presies hoekom ek Hawaii toe is nie, so hierdie is seker 'n goeie plek om dit verduidelik. Die International Microwave Symposium is die IEEE (professionele liggaam waaraan ek behoort) se grootste mikrogolf ingenieurswese konferensie. Dinsdag tot Donderdag kry 'n mens die geleentheid om te hoor wat's die nuutste akademiese navorsing in jou veld, hoe gebruik ingenieurs in die praktyk die navorsing in hul nuutste projekte, en 'n mens kan die 600 uitstallers besoek om te sien wat's die nuutste produkte en dienste op die mark. Definitief 'n groot, belangrike werksbesoek.
Dit was dus 'n taamlike pê Tinus wat Maandag-oggend met sy oorgewig bagasie ingecheck het by Heathrow en beland het op die yskoue Boeing 777, reg agter seker die luidste en ongelukkigste passasier wat United al ooit vervoer het (en so 'n presteerder op slegs 'n paar maande oud... roem wag op haar). Pê, maar nie vaak nie. Dus moes ek my maar weer vir 11 ure verlustig aan United se reeks gesensorde flieks, 'n bietjie gesels tussendeur met die Duits-Arabiese Kaliforniër tannie langs my, en die laaste bietjie van my Londen blogs skryf. Ten minste het ek genoeg kos en snacks gehad my geselskap te hou wanneer die tannie geslaap het. Amerikaanse lugrederye moet regtig nie kla oor oorgewig passasiers nie: dis hulle wat die mense vet voer in die eerste plek.
Aangekom in LA, sou ek vinnig agterkom dat hierdie nie net 'n hervullingstop is nie. Dit is, in alles behalwe vlugnommer, twee heeltemal aparte vlugte van Londen na LA, en dan weer van LA na Honolulu.
Omdat dit die eerste sg. "entry point" in die VSA is, moet jy hier van die vliegtuig afklim, jou bagasie kry, en deur paspoortkontrole en doeane gaan. Net nadat jy deur doeane is, sit jy weer jou bagasie op 'n belt wat dit op die volgende vliegtuig sit. Dan moet jy die terminaal verlaat (dus, die sekuriteitsarea verlaat), en die pad vat na die terminaal langsaan vir jou vlug na Honolulu. Hierdie het my dan ook die kans gegee om Los Angeles te sien, al was dit dan nou net die karakteristieke palmbome en dik smog.
Weer deur sekuriteit, was daar genoeg tyd voor die vlug om rustig paralelle te sit en tref tussen McD's in SA en VSA (Behalwe vir die dubbelgrote porsies, identies. Plus die lingua franca in ons McD's is nie Spaans nie.), poskaarte te koop en skryf, en die plaaslike fauna te bestudeer.
Amerikaners is net gewoon anders. Dis in hoe hulle aantrek, hoe hulle hul geld hanteer, Heel eerste, is hulle vreeslik vinnig om 'n geselsie aan te knoop, veral as hulle hoor jy't 'n vreemde aksent. Hulle hou ook daarvan om hul, of ander mense, se persoonlike lewens kliphard te bespreek sodat almal dit moet hoor. G'n wonder hulle het nie 'n probleem om hul probleme na Oprah of Dr. Phil te neem nie. Oor die algemeen het ek hulle nie naastenby so onuithoudbaar ervaar as wat ek verwag het ek sou nie.
Hierdie sal dan ook seker 'n goeie geleentheid wees om te praat oor die Amerikaanse geld. Die Magtige Dollar kry mens in die gewone denominasies van 100, 50, 20, 10 en 5. Wat egter 'n bietjie vreemd raak, is dat 'n mens 'n 1 Dollar noot ook kry. Hoekom hulle die idee van 'n dollar munt weerstaan het vir soveel jare (dis blykbaar al op die kaarte vir lang ruk) kan 'n mens lank oor bespiegel. Die een moontlikheid, is dat dit jou vul met 'n oorweldigende gevoel van welvaart om met 'n beursie vol note die dorp in te vaar, al het jy in totaal nie meer as $20 op jou nie. Die ander opsie (soos die dame by die toonbank by Keori opgemerk het) is dat dat 'n 1 dollar munt heelwat moeiliker in 'n stipper se garter sal pas as 'n 1 dollar noot. Hoekom sy hierdie moontlikheid spesifiek genoem het, gaan ons nie oor spekuleer nie. Sy't seker maar baie flieks gekyk of iets.
Die Amerikaners se probleem met munte strek nog verder, in dat hulle nie 'n 50c stuk het nie. Hul grootste munt is die beroemde Quarter, of 25c. Daarna kry jy die Dime (10c), die Nickel (5c) en Penny (1c). Wat jou nog verder deurmekaarmaak, is dat die dime 'n hele ent kleiner is as die nickel.
Wat aankope in die land nog verder belemmer (asof die vreemde geldeenheid nie erg genoeg is nie) is dat die rakpryse, in baie gevalle, nie belasting insluit nie. Jy sal dus rustig die presies regte kleingeld regkry in die tou voor die kassier, net om inderhaas nog geld te soek sodra dit opgelui word. Belaglik.
Terug op die vliegtuig, het die moegheid my uiteindelik ingehaal. Van daardie vyf ure vlug, onthou ek net die Guava sap aan die begin, die eerste afkondiging om inligting deur te gee vir die "halway to Hawaii" kompetisie (jy moet, gegewe opstygtyd, landtyd, lugspoed, afstand ens. raai hoe laat ons presies halfpad tussen LA en Honolulu sal wees), en die afkondiging dat ons moet vasgordel vir landing. Absoluut die manier om te vlieg, en iets wat ek deeglik kan aanbeveel.
Wat jou eerste opval van Hawaii, selfs in die aand toe ek geland het, is die vreeslike humiditeit. Eers dink jy die lughawe se lugreëling is 'n bietjie snaaks gestel, tot jy agterkom daar's oral oop mure (geen vensters nie: die dak staan op stelte) is. Daarna is dit heeltemal casual uniforms waarmee al die mense rondloop (g'n dasse te sien nie, en heelwat kortbroeke). Dan weet jy jy's op die eiland. En die laaste stop van jou toer het begin.
Londen Saterdag
Hulle sê goeie dinge gebeur in drie. Dit is dus vanselfsprekend dat, indien ek 'n derde dag in Londen deurbring, iets goeds moes gebeur. Ek moes gaan uitvind, en toe Adana en Ruan gaan werk het Saterdag, het hulle my weer gaan aflaai by Hatton Cross.
Hier sou ek egter persoonlik ervaar watse avontuur dit kan wees om die tubes te neem oor naweke. Naweke, hier, is die tyd waarop die groot werk aan die lyne gedoen word. Wat beteken dis omtrent 'n stel ompaaie wat jy moet neem om by jou bestemming te kom. So, na 'n stuk of vier keer se oorklim (pleks van die een, wat dit oorspronklik sou neem), bevind ek toe myself in Temple. Meer spesifiek, Walkabout in Temple, die Australiese kuierplek waar die Suid-Afrikaners van die omgewing bymekaargekom het om die toetsrugby te kyk.
'n Paar goed het my opgeval oor hierdie mense. Eerstens, nie almal wat 'n Springbok trui dra, praat Afrikaans nie: baie van hulle is so Engels (wel, seker SA Engels) soos komkommertoebroodjies en Earl Grey. Ek het dus glad nie so baie Afrikaans gehoor soos wat ek verwag het nie.
Flora se opmerking (dat die SA'ers hard kuier) kon ook daar sien. Nie dat hulle seker minder kuier in Stellenbosch nie, maar 'n mens kan agterkom daar's 'n verskil tussen die hoeveelheid leë bierglase op die tafels omring deur groen true, en die op die wit truie se tafels.
En ja, die wit truie was daar. Hoekom hulle besluit het om daar, van alle plekke, te gaan rugby kyk, gaan die verstand te bowe. Miskien het hulle net geweet daar gaan 'n klomp mense wees wat vir die ander span skree, en wou hulle net 'n bietjie moedswillig wees.
Om daai skare te beleef, was 'n ervaring opsigself. Ek het nog nooit soveel gees oor 'n game gesien by enige ander plek waar ek al rugby gekyk het nie. Vreemde mense wat daar mekaar high-5 na 'n drie, wat saam op die ref skel as die Engelse 'n strafskop kry, en vir mekaar Castles aandra. En so hard skreeu na 'n drie, dat jy half doof daar uitstap. Definitief 'n ervaring.
Terloops, vir almal wat al daar was: ja, ek het 'n Snakebite probeer so halfpad deur die tweede helfde. En ja, net een.
Vandaar is ek terug Greenwich toe met daai freaky remote control DLR, om (wat oor is van) die Cutty Sark, die ou Royal Naval Academy, die mark, en die dorpie self te sien. Ek was bitterlik naby daaraan om vir my 'n pak gegeurde koffiebone daar te koop, maar die begroting (na drie maande in die buiteland) begin nou 'n bietjie tight raak, plus ek sou nie plek daarvoor kon kry in my tas nie, al soek ek hoe hard. Ek kon darem by een van die plekkies 'n middagete kry: goedkoop, plus ek hoef dit nie in te pak nie (hoewel ek daai cheeseburger omtrent ingepak het: ek was nogal honger).
Toe ek vir Adana-hulle verduidelik het hoe min beïndruk ek was met Leicester Square, het hulle my oortuig dat ek die verkeerde plek beetgehad het. Die enigste opsie was dus om, via 'n klein detour verby Oxford Street en Bond Street, weer te gaan kyk of ek nie die "regte" plein kan kry nie. Na 'n chance encounter (8 XXXX miljoen mense in Londen, en ek sou waaragtig die ou raakloop) met 'n klaspêl van universiteit, bevind ek my toe presies waar ek die vorige dag was.
Van daar af is ek toe Tate Modern toe, om my te gaan verlustig in die wel en weë van surrealisme en impressionisme tot toemaaktyd. Ek't die gaskamer ('n kamer wat hulle so vol pomp met rook, jy kan nie jou hand voor jou oë sien nie) egter gemis, deels omdat ek dit nie kon vind nie, en deels omdat ek reken dit kan nogal 'n gevaarlike plek wees om te beland saam met 'n klomp ernstige kunsliefhebbers (sien my vorige verwysings na ernstige kunsliefhebbers by die Nacht der Museen inskrywing).
Van daar was dit terug na Paddington, en na 'n wandeling in die woonbuurt rondom, die Heathrow Express na Terminaal 2. Gewoonlik kos hierdie treindiens 'n knerts meer as 16 Pond, maar siende dat hulle soveel probleme gehad het om al die mense tussen die lughawe en die stad vervoer te kry vanweë die herstelwerk aan die lyne, het hulle almal met 'n zone 1-6 tube kaartjie toegelaat om die trein gratis te gebruik.
En daai ding is luuks. Vinnig (15 minute van Paddington na Heathrow), luuks, myle se beenspasie, plus 'n TV voor in elke wa waar jy die spesiale Heathrow Express weergawe van BBC News kan kyk.
Daar aangekom, was dit 'n kort tube rit terug na Hatton Cross, waarna ek die hele Sondag kon rustig vat, stryk, pak en Sky kyk.
Londen Vrydag
Vrydag was nou die Groot Londen dag, waartydens ek al die besienswaardighede wat ek moontlik kon inneem, wou inneem. Om my te help, het ek 'n toergidsboekie op die Internet gekry, wat jou op stedelike wandelings neem rondom die grootste besienswaardighede.
Roete 1 het begin by Trafalgar Square, waar jy ou Nelson se standbeeld en South Africa House kan sien. Seker een van die dae Mandela se standbeeld ook, as die toutrekkery tussen die Mayor en Lord Mayor van Londen eendag end kry. Van daar loop die paadjie af in Whitechapel, verby die Admiralty Gate en die barracks van die Horse Guards (met een verdwaalde siel wat buite staan met 'n swaard, asof iemand ooit daai diere wou steel), tot by Downing Street. Die hele straat is afgesper, en daar's sulke vriendelike omies in swart uniforms wat jou vra wat jy maak as jy te naby aan die straat fotos neem, so ek moes maar my kiekies snap van 'n afstand af.
Digby Downing Street (dis seker maar die idee, dat die belangrike manne woon naby hul werkplek) is die parlement, met Big Ben om seker te maak die ouens verkas vroeg genoeg om nog happy hour te vang by die pub. Hoewel die gids aanbeveel jy moet doen wat jy kan om daar in te kom vir 'n toer, was daar daardie dag nie openbare toere nie. Daar was wel 'n private toer, wat op die oog af taamlik openbaar gelyk het. Dit het taamlik verduidelik gekos om DAARDIE polisieman te oortuig dat ek regtig gedink het dis 'n openbare toer, en nie die parlement wou infiltreer vir kwade bedoelings nie.
Slap links by Westminster Abbey en deur St. James Park, kom jy uit by die ou grote: Buckingham Palace, en soos my geluk dit nou gehad het, net betyds vir die changing of the guard.
Die eerste ding wat hulle jou vertel in die gids, is dat jy vroeg moet wees. Dit help amper nie jy daag die tyd op wat ek opgedaag het nie, daar's nie meer loerplek voor die hek nie. Die beste plekke is natuurlik op die Victoria Memorial, maar daai spasie was ook deeglik beset toe ek daar opgedaag het.
Nouja, so tussen die mense deur (plek-plek is al wat ek van die storie gesien het, dit waarvan ek fotos geneem het toe ek die kamera hoog bokan my kop gehou het) kon ek darem uitmaak wat aan die gebeur is. Heel eerste sien jy die band inmarsjeer (met hul eie radioman agterna... of dalk 'n sound engineer?), en dan die kom die perde verby, en dan kom die nuwe guard. Hulle staan dan en staar vir mekaar vir seker meer as 'n halfuur, terwyl die kapteins so twee-twee al om die paleis stap en seker maak die eerste klomp het nou nie vir die volgende spul 'n klomp probleme gelos nie. Tussentyd speel die band, om die arme ouens (en die toeskouers) te vermaak.
Dit was ook in daardie tyd dat mense begin verveeld raak geloop het, wat vir my meer spasie gelos het om 'n paar foto's te neem. Net om dinge 'n bietjie op te spice, het die koningin ook daar uitgery gekom. Vreemd genoeg, was dit die Amerikaners rondom my, en nie die Britte nie, wat stapelgek geraak het en begin gil het soos net hulle kan. Mens sou sweer hulle het Oprah gesien of iets.
Van daar het ek 'n vinnige draai gegooi in Green Park (so genoem omdat daar nie blomme groei nie, glo a.g.v. die klomp melaatses wat daar begrawe lê) vir 'n worsbroodjie middagete (minus die bier... 'n mens raak baie goed gewoond in Duitsland). Deur Marble Arch, en die kleinste polisiekantoor in Londen, is ek deur Hyde Park al langs die Serpentine. Vandaar is ek gou vinnig verby die V&A museum, vanwaar ek die tube geneem het na Covent Garden. Hierso is 'n heel oulike mark (baie touristy stuff, maar baie ander goed... Dirk behoort hier te besoek my sy t-hemp versameling aan te vul). Hier is ook die London Transport Museum. Howel die museum self toe is, is die museum winkel die mecca vir tube merchandise. En hulle weet dit. Jy weet hulle weet dit as jy kyk na die pryse van hul ware.
Van hier het ek nou die beroemde Leicester Square besoek. Na die triomf en mag van Trafalgar Square, was hierdie nou 'n bietjie van 'n teleurstelling. Dis net 'n kleinerige parkie, meer as enigiets anders. Ek kon nie glo hierdie plekkie het dit op die Monopoly bord gemaak nie, nevermind die refrein van 'n liedjie. Maar die teleurstelling sou nie daar eindig nie. Ek het seker nie regtig verwag Piccadilly Circus sou werklik 'n sirkus wees nie, maar jy sou verwag iets wat hulle 'n sirkus noem, sal dieselfde tipe atmosfeer of grootsheid hê, of selfs net enigiets van besonderse belang wees. Toe nou nie. Piccadilly Circus is 'n verkeersirkel. Met 'n advertensiebord. En 'n eie tube station. Dis dit.
Sulke teleurstelling konnie toegelaat word om te oorleef nie, en ek moes dus dadelik 'n plek besoek wat ek geweet het my nie teleur so stel nie. Maar, oppad soontoe, het ek op 'n trein beland wat my nie teleur gestel het nie. Die Docklands Light Railway (DLR) het nie 'n bestuurder nie. Jy loop tot heel voor in die trein, en kry 'n front seat view van waarheen jy oppad is. Siende dat dit die eerste keer is, na drie maande se trein ry, dat ek hierdie perspektief op die reis kry, was dit nogal 'n ervaring. Bietjie freaky, maar nogtans 'n ervaring.
Jy klim op van die tube op die DRL by Canary Warf. En, heel onverwags, het hierdie plek my glad nie teleurgestel nie. Dis belaglik. 'n Hele ent buite die stadkern, in 'n area waar daar voorheen net docklands was, staan nou reusagtige skyscrapers left right and centre. Blykbaar is dit nou 'n taamlike posh plek om te bly. Ek kan dit glo.
Anyway, al die pad van die tube, na die DLR, deur Canary Warf, het ek uiteindelik uitgekom by Greenwich. Die hartseer hiervan, is dat ek op daardie stadium besef het ek gaan laat wees vir die afspraak met 'n paar vriende by Paddington stasie. Ek moes toe ongelukkig 'n bietjie jaag deur die village om die park te sien, 'n foto te neem by die lyn, en toe weer die tube terugneem na Paddington.
Een lang, warm, Hammersmith & City lyn rit verder, was ek by Paddington se standbeeldjie by die stasie om Mike, Flora en Ellie te kry. Vandaar is ons na 'n tipiese Engelse vis & chips by tipies on-engelse Turkse restaurant, wat spoedig daarna afgespoel is by 'n eg Engelse pub met 'n eg on-Englse Guinness. Van waar ek weer 'n lyn gesny het Aldershot toe om vinnig 'n uiltjie te knip voor nog 'n dag in die Engelse oerwoud.
Verskonings, verskonings...
Maar, in hierdie dae (weke... maande... so iets) sal ek die laaste paar goedjies wel opdateer. Belowe.