As 'n verjaardagtreat vir my, Ruan, en seker Adana ook, vat ons toe die trein vanaf Guildford vir ons groot Londen uitstappie Donderdag. Miskien moes ons maar 'n ander trein, of 'n ander dag gekies het. Van al die dae, van al die treine, het ons gekies om te klim op die een wat vertraag sou word (uiteindelik vir 2 of so ure) oor 'n ongeluk op die lyn. Hulle het darem, na 'n uur of so, vir almal gratis koffie en tee aangebied, maar hulle het nie toegelaat dat ons afklim op Hinchley Wood (die stasie waar ons gestrand gesit het vir die lang ruk) nie.
Aangekom daar en op die tube by Waterloo, het ons afgeklim by Embankment om al langs die rivier te stap tot by ons eerste bestemming vir die dag: Tower of London, wat toe GLAD NIE 'n toring is nie... dis net so 'n kasteelerige-affêre. Hoewel dit baie oulik lyk van die buitekant af, het ons besluit dis 'n bietjie buitensporig om 15 pond te betaal vir die voorreg om die Crown Jewels te sien, toe hou ons maar verby.
So terloops: Een ding wat ek begin mis het in Skotland, en net verder gemis het in Duitsland, is hoe buitensporig duur dit is om besienswaardighede te besoek. In Duitsland, behalwe as daar iets aardskuddend, opspraakwekkend of ongelooflik besonders by 'n museum is, betaal jy nooit meer as 5 of 6 Euro nie. Hier, kom jy net eenvoudig nêrens in vir onder 10 Pond nie.
By Tower Bridge, was dinge nie veel beter nie: hier betaal jy 6, maar dis net vir die voorreg om oor die boonste loopvlak te loop. Soos die kommin plebs wat ons is, het ons maar onderlangs gehou oor die rivier, verby die HMS Belfast, tot by Shakespeare se Globe Theatre (oftewel, 'n herkonstruksie daarvan). Hierdie een kan jy wel van die buitekant af goed sien, en as jy skelm is en deur die skrefie in die deur loer net nadat jy hulle toilette gebruik het, kan jy die binnekant ook verniet sien. 'n Mens moet maar wonder oor watter vermaak daai oumense gehad het destyds: daai teater lyk, van binne, nie 'n plek waar ek drie ure sou wou studeer nie. Wel, nie sonder 'n lekker kussing (wat jy deesdae kan huur vir 3 Pond) en goeie geselskap nie.
Laaste stop vir die dag was die Tate Modern, waar ons ook net lank genoeg vertoef het om te besef ons is te laat om in te gaan. Ons kon wel deur die winkeltjie loop, maar dit was maar so ver soos die opwinding gestrek het. Nie eens ons wandeling na Southwark, die tube trippie na Waterloo of die treinrit terug het meer opwinding opgelewer nie. Hierdie was 'n swak stand van sake, en die opwinding moes gevind word. Ek sou moes terugkeer die volgende dag.
Monday, June 25, 2007
Londen Donderdag
Monday, June 18, 2007
Tot volgende keer!
As die hele punt van die blog was om mense op hoogte te hou van waarmee ek myself besig hou oorsee, hoekom post ek dan nog as ek by die huis is? Kompulsiwiteit. Om dit waarmee ek so noukeurig en doelgerig begin het, klaar te maak en af te rond. Wat seker die rede is hoekom ek aanhou bierbekers versamel het in Duitsland, al het ek begin agter kom dit gaan my tas oorgewig stoot. Of hoekom ek onderskrifte vir AL my fotos laai op Flickr, al neem dit hopeloos te veel tyd in beslag. Ek wil net graag alles neerskryf en op een plek hou, daar waar ek weer daarvoor kan gaan soek as ek weer wil onthou.
Met hierdie reeks posts (wat eindig met "Terugtog") sluit ek dus hierdie blog af. Baie dankie vir almal wat gelees het, julle belangstelling het my gemotiveer on deur te druk (met die blog, en met die uitstappie as geheel).
Sunday, June 3, 2007
Edinburgh Woensdag
Dag drie in Skotland het begin min-of-meer waar dag 2 geëindig het: koud, nat, en op 'n bus. Na ek vinnig opgepak, uitgecheck, en 'n locker vir my tassie gekry het, het ek hierdie keer vroeg geskiet vir bus 15 na Rosslyn. Gelukkig was die bus vandag net 15 minute laat, en voor die plek te vol was, was ek in Rosslyn Chapel.
Hierdie plekkie is ongelooflik. Omtrent elke pilaar, vensterbank, hoekie en draaitjie is kunstig gekap uit klip. Meer as dit, daar's simboliek agter elke ontwerp, en selfs 'n klomp waarvan die simboliek nog 'n misterie is. Plus, daar's 'n reuse kelder onder die kapel wat niemand weet wat daarbinne is nie, want hulle kry nie die ingang nie. Inderdaad iets waaroor 'n mens 'n reuse klomp legendes, stories en 'n prominente plek in 'n fliek sou verwag.
Van die dorpie self (en die kasteel by Rosslyn) het ek ongelukkig nie veel gesien nie, maar die bietjie wat ek wel gesien het, het net so mooi gelyk soos die plattelandse Skotland op die poskaarte.
Vandaar, eers weer deur Edinburgh, was ek by die stad se "ander" kasteel: Craigmillar, waar Queen Mary haar kasteel gehad het. Hierdie was absoluut die moeite werd om te besoek, met vrye toegang tot al die ruïnes se hoekies en draaitjies, insluitende Mary se slaapkamer, grand banquet hall, en die stukke wat in die 17e eeu aangebou is onder die nuwe eienaar, nadat Elizabeth vir Mary laat teregstel het.
Beste deel is, die toer was gratis. Die bordjie by die ingang het gelui "Steward is op lunch tot 13h40, gaan solank in, betaal oppad uit". Toe sy eers 13h45 daar opdaag en sien hoeveel van ons daar wag om te betaal vir die kasteelbesoek wat ons gehad het, het sy besluit om dit vir ons gratis en verniet te gee. Om my waardering te toon, koop ek toe 'n pakkie Skotse fudge: 'n heel slusherige affêre, glad nie soos die bros fudge waaraan ons gewoond is nie. Vreemd.
Vandaar, terug in Edinburgh, was dit tyd om die "groot" besienswaardighede een vir een deur te gaan, en te kyk wat kos om elkeen te besoek. Edinburgh Castle self was 15 pond, wat ek gevoel het 'n bietjie buitensporig is. Camera Obscura was net 6 pond, en sou 'n goeie opsie wees, maar ek het besluit om eers Holyrood Palace te check. 'n Toer daar sou nie so duur wees nie, behalwe dat die Graaf van Rochester tans daar vertoef tot 1 Junie, en die paleis dus nie oop is vir toere nie. Die "Dynamic Earth" uitstalling, hoewel taamlik interessant, het ek nie gevoel is 12 pond interessant nie.
Die laaste opsie was dus die (heeltemal gratis en verniet) Skotse museum. En, soos in Berlyn, het ek die beste gelos vir laaste, en moes heeltemal te vroeg loop. Ek's skaars deur die "antieke mense van Skotland" vloer, toe die omie ons uitjaag.
Nouja, na 'n vinnige pizza en koffetjie nie ver van daar nie, het ek maar my tassie gehaal, die bus geneem terug lughawe toe, en ingecheck... net betyds om te hoor my vlug is WEER laat (hierdie keer met so 40 minute). Aan die ander kant, as hierdie vlug betyds was, sou dit die eerste een wees sedert ek aangekom het in Europa, so ek moes dit seker te wagte wees. Maar, een en 'n half Guinnesse later, was die vlug daar, en hoewel ek trein gemis het, was Adana-hulle vriendelik genoeg om my te kom oplaai.
Edinburgh Dinsdag
'n Mens besoek nie Skotland vir die weer nie. Maar as jy dit toelaat om jou besoek te bederf, sal jy nooit iets sien nie.
Vandag was my amptelike "Vermy Edinburgh" dag. Die PVA was dat ek die hele dag sit op busse na allerlei bestemmings buite Edinburgh, met my Lothian busdiens dagkaartjie van 'n skamele 2.50, heelwat minder as wat 'n mens verwag om te betaal vir die gerief van die hele dag lank busry in en om die stad. Plus, as die weer sleg is, wil jy maar liewer taamlik tyd spandeer in 'n warm, droeë bus. Plus, al klim jy nêrens af nie, kry jy 'n lieflike uitsig oor die Skotse landskap vanaf die bus se boonste verdieping, al die pad.
Eerste stop was Dankeith, en hoewel ek nie heeltemal seker was hoekom ek dit aanvanklik wou besoek het nie, was dit definitief die moeite werd. Dis (wat ek later sou verneem) tipies Skotse platteland, met al die ou mense wat inkopies doen en kinders oppad skool toe. Vandaar het ek verder gery na Mayfield, maar daardie trippie sal ek nie sommer aanbeveel nie.
Van daar af is ek terug (deur Edinburgh) om die Firth of Forth van nader te beskou met 'n trippie na Leith. Hier het ek my rieme egter begin styfloop met die Lothian busdiens.
Ek het bus 11 geneem, maar besluit om 'n bietjie vroeër af te klim en die laaste entjie te loop. Sonder 'n kaart. Wat 'n ramp. Die hyskrane wat ek gevolg het om by die hawe uit te kom, was toe nie die hawe se hyskrane nie... dit was 'n konstruksie van 'n nuwe gebou in 'n woonbuurt 'n hele ent van die see af. Oeps.
Na 'n rukkie se ronddwaal kry ek toe die busroete, en wag by die eerste halte vir die bus.
En wag. En wag. En wag. En die blerrie ding daag nie op nie.
Toe begin ek maar al langs die haltes stap, al deur Firth of Forth, tot by Ocean-Terminal. Ocean-Terminal is 'n reuse (posh) winkelsentrum langs die Fyfe, wat eintlik beroemd is omdat dit die vasmeerplek is van Britannia, die koninklike yaght. Die "yacht", soos 'n mens kan verwag, is 'n reuse skip, wat 10 pond kos om te besoek. Jy kan egter maklik fotos daarvan neem vanuit die winkelsentrum, en 'n koffietjie en tuna toebroodjie aanskaf teen 'n heel billike prys.
Bus terug tot in Edinburgh, was dit tyd om weer die bus te neem, hierdie keer na Roslin om die beroemde Rosslyn Chapel te besoek. En toe strip ek my moer heeltemal vir die busdiens. Daar's net een bus wat Roslin toe hardloop, en die was meer as 'n uur laat. Elke keer as jy wil loop, vertel jy jouself "nee wag, dalk is die volgende bus oor die bult myne". Toe nou nie.
Maar okay, die bus het toe aangekom, maar opgedaag in Roslin nie 'n sekonde later as 5 minute nadat die chapel toe is vir die dag nie. Toe doen ek maar wat ek kon doen, bly op die bus, en ry deur tot by Peniquik.
Hierdie dorpie, meer bekend vir die Edinburgh kristalwerk wat hier vervaardig en verkoop word, is net so picturesque soos Dankeith, maar effens groter. Dit was egter al 'n bietjie laat, ek het op daardie stadium al die hele dag in die reën gestap, en het net oor die algemeen gevoel dat dit tyd is vir huistoegaan. So, na 'n vinnige wandeling deur die dorp en 'n wandelroete rondom, was dit weer ek op die bus terug na Edinburgh.
Daar aangekom, met nog 'n aandete van vis & chips agter die blad, het ek weer kans gesien vir 'n aandwandeling, en was dit tyd om Princes, Rose en Georgestraat te sien. Hierdie drie loop parallel aan die treinstasie (wat, kom ek agter, deur 'n drooggelêde meer lê, wat die klomp brue verduidelik), en is in die 1850's uitgelê en gebou. Rosestraat (die loopstraat tussen George en Princes) is veral besienswaardig, met elke derde stop 'n pub.
En so, na 'n vinnige stort en 'n goeie blogtiksessie in die common room bo-in die hostel, kon ek weer rustig myself fisies voorberei vir my laaste dag in Edinburgh.
Edinburgh Maandag
Maandag-oggend vroeg was dit weer ek, 'n vroeë trein, en 'n vlug. Hierdie keer was Adana egter gaaf genoeg om my by die stasie te gaan aflaai, was dit koud en nat. Ek het dan ook op die trein tussen Guildford en Gatwick kans gekry om die plaaslike variant van poppie van nader te bestudeer. Vier van hulle het saam met my op die trein gesit, en ek kon die gesprek verseker makliker volg as die Duits. Die gevolgtrekking? Poppies is maar... poppies. Oral. Volgende keer moet ek onthou om my wolmus te bring. Dit sal die meeste van die gesprek keer, plus dit sal help vir die snerpende koue op die trein.
Dis nogal vreemd om nie oral Duits te lees en hoor (en praat) nie. Ek sal seker mettertyd verskille en ooreenkomste uitlig tussen Duitsland, Engeland en SA, maar die eerste ding wat my opgeval het vanoggend, is dat Duitse stasies analoog horlosies gebruik op die perron, terwyl Engelse stasies digitaal gebruik. Die treine (soos vermeld) is baie, baie kouer, en die sitplekke baie nader aan mekaar.
Karakteristiek Europa, het ek ongelukkig beleef, was die vlug 'n goeie uur laat. Die verskil, hier, is dat die mense steen en been kla as dit gebeur. Nie soos in Duitsland, waar elkeen stil-stil sit en wrok koester nie.
Aangekom met die bus vanaf die lughawe, probeer ek toe die hostel (ek het op daardie stadium nog nie 'n kaart gehad nie) se aanwysings volg om by my tuiste vir die volgende paar dae uit te kom. No dice. Nadat ek die bult uitgeklim het (sover het ek die instruksies gevolg) het ek begin soek vir 'n afdraai vir 'n straat. Ongelukkig, verskillende kante van High Street, word hierdie pad George IV en Bank Street genoem. Hierdie ongelukkie lei toe vir my op 'n ontdekkingstog, al met die Royal Mile langs van die kasteel tot by North Bridge (verby Waverly Bridge, waar ek afgeklim het oorspronklik), oor die brug, terug op langs die ander kant van die treinspoor, weer terug tot by Waverly waar ek begin het. Met my bagasie, gedra, want die rollertjies werk nie so lekker op die los cobble stone sypaadjies nie.
Toe besluit ek, genoeg is genoeg. Nee, ek het nie vir rigting gevra nie (dis die mins manlike ding om te doen in so 'n situasie, iets wat my pa vir my al lankal geleer het deur sy goeie voorbeeld). Ek het by die naaste winkel ingestap, en 'n gidsboekie (met 'n kaart) aangeskaf. En kon daarmee myself navigeer tot by die hostel, inteken (lieflike, RUIM kamers) en vir Lesley gaan ontmoet by die Starbucks vir middagete.
Enige idioot kan verdwaal, maar dit neem 'n spesiale tipe genie om te verdwaal MET 'n kaart in sy hand. Gelukkig het sy my nommer gehad, om vir my te SMS watter kant toe, anders het ek nou nog vir daai Starbucks gesoek.
Na 'n vinnige middagete van sop en tuisgemaakte gemmerbier (geen rosyntjies, glad nie soet nie, met groterige stukkies gemmer wat nog daarin dryf... 'n heel ander definisie van die drankie) by een van haar gunsteling kafees, kon ons die paadtjie aandurf om vir Aiden te gaan haal by die skool. Oppad huistoe kon sy toe ook vir my wys waar's die Skotse parlement, en die berg waarrondom die stad gebou is.
Net daar en dan het ek besluit wat om eerste te doen: bergklim. Terwyl die weer orraait is (die weer is hier nooit "goed" nie, net meer en minder miserable) het ek die een koppie na die ander bestyg rondom Arthur's Seat (die ou vulkaan waarrondom die stad gebou is), met die ou grote heel laaste. Die uitsig is ongelooflik, maar die foto's vertel die res van die verhaal.
In 'n bui vir bergklim, besluit ek toe om Carlton Hill ('n ander koppie binne die stad) ook aan te durf. Hierdie enetjie is natuurlik heelwat minder moeite as Arthur's Seat, maar net so besienswaardig. Bo-op is 'n hele rits monumente gebou, ter ere van almal vanaf admirale na skrywers. Weereens, die prentjies (met onderskrifte) vertel die verhaal.
Toe ek van daai bult afklim was ek taamlik pê. Dit was tyd, vir my, om 'n vissie en 'n chippie te nuttig by een van die duisende winkeltjies in die stad wat dit verkoop. Na 'n bietjie nabetragtig, soos ek gesit en smul het daaraan in die Holyrood tuine, was dit miskien nie die goedkoopste vis & chips winkel in die stad nie. 'n Paar slukke verder aan my Irn-Bru het my egter minder daaroor laat omgee.
Na 'n vinnige toertjie om die omgewing rondom die hostel te verken, het ek 'n vroeë aantjie gemaak, om uitgerus die res van die Lothian streek rondom Edinburgh te verken die volgende dag.
Eerste indrukke van Edinburgh: nouja, ek't omtrent net die oustad gesien, maar dit is baie besienswaardig, baie oud, en baie mooi. Wat interessant is, is dat daar 'n hele rits brue is in die stad, maar geen riviere nie en net een treinspoor. Nadat dit my 'n bietjie gepuzzle het, kom ek toe agter die brue verbind net areas van soortgelyke hoogte met mekaar. Onderin die "valleitjie" loop daar nog 'n straat of twee. Amper asof die mense 'n dubbelverdieping stad gebou het.
Skotse Engels is amper onmoontlik om te volg, as jy nie gewoond is daaraan nie. Ek en Lesley kan, op skrif, fantasties kommunikeer, maar ek het plek-plek oor middagete net geglimlag en geknik.
En Edinburgh het baie, baie, baie geskenkwinkels. Wat my onmiddellik laat kyk het waar kan die die goedkoopste van wat (poskaarte, vlae, shortbread) kan kry. Verder sal ek maar my beursie styf moet vashou: daai miniatuur (tog volle funksionele) bagpipes lyk baie aanloklik in daai vensters.