Berlin: Freitag

100_1520, originally uploaded by tstander.

Wat 'n naweek!

Toe ek laas in Hamburg was, het ek en Petro bespreek watter ander plekke sy nog in Duitsland wil besoek. Sy sê toe sy sou graag Berlyn wou sien, maar dat sy (heel verstaanbaar) nie graag alleen wou gaan nie. 'n Week of wat later was ons kaartjies bespreek.

Vrydag-oggend 04h00 klim ek toe uit my warm bedjie uit, en 5h sit ek op die S-bahn na Dortmund, vanwaar ek die langafstand ICE sou neem na Berlyn. Siende dat dit so 'n verskriklike tyd is, besluit ek om 'n uiltjie te knip oppad soontoe. Wat my vals gemoedsrus gegee het, is dat ek wel elke nou en dan wakker geword het om my van my posisie te vergewis. Toe ek egter die laaste keer wakker word, was die trein LEEG rondom my. Die eerste ding wat deur my kop flits, is dat ek te min oorklimtyd op die stasie het om die verkeerde trein te neem en terug te kom, so ek moes net eenvoudig op die regte stasie wees. Gelukkig onthou ek op daardie kol dat ons trein sy laaste stop maak op Dortmund en dat almal daar moet afklim. En toe besef ek die mense wat nou-nou oorkant die paadjie gesit het, is nou presies die mense wat nou verby my vester loop. Volgende keer drink ek my oggendkoffie voor ek op die trein klim.

Na 'n vinnige koffie en rosyntjiebroodjie op Dortmund, kon ek die res van my ICE rit na Berlyn rustig poskaarte skryf, die nuutste kwellende vraagstuk in my projek hier begin ontsyfer, en my vergaap aan die klompie agterin die wa wat oppad was iewers heen vir iemand se bachelorette partytjie (iets wat nogal groot is hier in Duitsland).

Na ek Petro op die hoofstasie gekry het, was die eerste stap om ons kaartjies vir openbare vervoer vir die naweek te kry. Vir 'n heel billike 21.90 Euro kan jy 72 ure enige vorm van stadsverkeer in Berlyn en die omliggende dorpe gebruik. Dit sluit nou in al die busse (inkluis twee spesiale besienswaardighede roetes) U-bahn (ondergrondse trein) en die beroemde (blykbaar, volgens hulle) 120-jaar oue S-bahn (voorstedelike trein) netwerk. Om die idee in te vryf dat die trein 120 jaar oud is, verf hulle dit dan ook snaakse kleure. Maar meer oor die beroemde S-bahn later.

Eerste stop was die Jeughostel Wannsee... wat inderdaad NIE in Wannsee is nie, sou ons agterkom toe ons by die treinstasie daar afklim. Dis eintlik een stop buite Wannsee, en 'n goeie kwartier te voet vandaar. Maar heel gerieflik en aangenaam, en vriendelik genoeg om nie vir my of Petro in 'n kamer te sit met een van die skoolgroepe wat ingeboek het saam met ons nie.

Nou omtrent middagetetyd, besluit ons om eers die suidelike deel van die stad te verken (wat nie heeltemal inval met 'n toerplan van wes na oos nie) rondom Potsdamer Platz. Hierdie area is vreeslik beroemd vir die groot, moderne skyskrapers wat oral daar staan. As jy 'n kantoor daar het, is jy gemaak. As jy jou eie gebou daar het, besluit jy wie dit maak en nie maak nie. Na 'n kort bespieding van die omgewing het ons die plaaslike sandwich bar (in 'n omgewing met soveel movers en shakers in hul oulike pinstripe suits moes daar so iets kosmopolitaans in die omgewing wees), waarna ons die pad gevat het na die Kulturforum, 'n konsentrasie kunsmuseums naby die Staatsbiblioteek en die kamermusiek saal. Nadat Petro die kompleks se boekwinkeltjie gefynkam het vir goeie kopies, was die algemene konsensus dat, indien ons vir haar daar binne loslaat, ons vir die res van die naweek nie daglig sou sien nie. Blykbaar is kunswaardering nie iets wat aangejaag kan word nie. Ons het dus besluit om maar eerder aan te skuif na ons volgende amptelike besienswaardigheid: Topografie des Terrors, 'n opelug uitstalling oor die kom en gaan van Nasionaal-Sosialisme in Duitsland.

Behalwe vir die baie (en soms, baie skokkende) fotos, is hierdie besienswaardighede vernaam vir twee redes. Eerstens, is die bestaande uitstalling langs die oorblyfsels van die kelder van die SS hoofkwartier in Berlyn. Tweedens, sukkel konstruksie aan die eintlike gedenkmaal (op die gronde waar die SS hoofkwartier was) al af-en-aan voort vir 'n paar dekades, te midde van 'n stink verhaal van politiekery, kontrakte wat nie nagekom het nie, geld wat opraak, en ander goed watma jou herinner aan wat nou aangaan met die nuwe Groenpunt stadion.

Volgende stop was by Checkpoint Charlie, die Amerikaanse grenspos tussen Oos- en Wes-Berlyn. Daar kan jy ook 'n stukkie van die muur sien, maar ook die oorspronklike waghuisie en padblokkades. Dis ook die plek om DDR (Deutsche Demokratische Republik, oftwel Oos-Duitsland) memorabilia op te tel, wat ons toe ook gedoen het.

Vandaar is ons na ons laaste (en langste) stop vir die dag: die Joodse museum, en seker een van die interessantste museums wat ek al gehad het hier in Duitsland. Die museum het twee definitiewe afdelings. Die een is die onderste drie gange, genaamd "Axis of Exile", "Axis of the Holocaust", en "Axis of Continuity", met iets besonders op die eindpunt van elkeen van die gange. Op die endpunt van "Axis of Exile" is die "Garden of Exile", 'n reghoekige binnehof met 49 reghoekige betonblokke eweredig geplaas oor die binnehof. Op die endpunt van die "Axis of the Holocaust" is daar 'n donker silo: net 'n leë, donker, koue saal wat jou absoluut die horries gee. Hierdie twee gange word verbind met die "Axis of Continuity", op die eindpunt waarvan jy die drie uitstallings vind. Heel onder is 'n uitstalling "Schalechet", basies 'n donker vertrek gevul met gepynigde gesigte gesny uit staal. Net bokant dit is 'n tydelike uitstalling oor die vlug van 'n klein Joodse gemeenskap uit Duitsland op die Donau, en heel bo, die permanente uitstalling wat die tweede groot deel van die museum vorm.

Die permanente uitstelling volg die geskiedenis van die Jode in Europa vanaf die val van Jerusalem tot moderne tyd, en lig telkens aspekte van Joodse kultuur in die verskillende eras uit. Die museum maak ook baie staat op persoonlike stories, wat dit meer as net 'n tipiese "kry-die-feite" ervaring maak. Baie van die uitstallings is interaktief en vreemd gestileer ook, wat veroorsaak dat jy die heeltyd geprikkel word deur wat jy sien. Wat my egter 'n bietjie begin pla het op 'n stadium, is dat die Jode deurlopend as verdrukte volk uitgebeeld word, en die Christene as die wrede verdrukkers, selfs tot die punt waar jy voel die verband tussen sommige aspekte van Joodse geskiedenis / kultuur en verdrukking is 'n bietjie aangeplak. 'n Mens voel later so skuldig, jy begin skoon kriewelrig raak.

Nouja, na amper drie ure daar, was die dag omtrent op sy rug, en het ons besluit om ietsie te gaan eet by Alexanderplatz voor ons teruggaan hostel toe. Ons het dan ook so gemaak by die Brauhaus Mitte, waar ons die res van die aand kon verwyl met 'n lekker aartappelsop en 'n paar biere.