Unerwartet Wochenende in Maastricht

101_0971, originally uploaded by tstander.

Sjoe, wat 'n naweek.

Vrydag 11h00 kry ek 'n SMS van Liza: sy's in die hospitaal (niks té ernstig nie, en sy's nou weer orraait), maar dit het op daardie stadium nie goed gegaan nie. Natuurlik soek ek al lankaal 'n verskoning om Maastricht toe te gaan, en 'n uur en 'n half later was ek op die trein.

Hierdie keer het ek weereens my bestemming bereik ten spyte van Deutsche Bahn en Nederlandse Spoorwegen se beste pogings. DB het my laat besorg in Venlo, en die Nederlandse trein het nie gewag nie. Gelukkig was daar 'n halfuur later weer 'n trein, wat my sommer kans gegee het om 'n paar poskaarte aan te skaf en myself te vergewis dat ek in Nederland is. By gebrek aan enige vorm van paspoortkontrole, moes ek uit die vreemde vlag en die vreemde Duitse dialek (wat verskriklik baie klink soos Afrikaans) aflei dat ek, inderdaad, die grens oorgesteek het.

Dit was maar goed dat hierdie snaakse dialek baie soos Afrikaans klink. Met die geharwar van hardloop vir 'n treinkonneksie op Roermond, beland ek toe in die verkeerde helfde van die trein. I kid you not, die voorste helfde is Maastricht toe, en die agterste helfde (waar ek my toe bevind) na Heerlen. Gelukkig kon ek die aankondiger verstaan toe hy ons van die skeiding ingelig het by ons volgende stop, anders sou ek definitief laat gewees het vir besoektyd.

Petra (een van haar vriendinne hier) het my by die treinstasie kom haal en saamgeneem hospitaal toe om te gaan groet, te eet, weer te gaan groet, en toe om te gaan plak in haar (tans vakante) woonstel. 'n Pragtige ou huis, met 'n duisend antieke horlosies wat jou behoorlik laat skrik as jy die eerste keer almal gelyk hoor.

Eerste indukke van Maastricht? Selfs al is dit net 'n fraksie van die grootte van Wuppertal, het ek dit tog 'n stad van "meer" gevind. Definitief meer mooi: meer mooi ou geboue (woonhuise inkluis, en selfs die argitektuur van die nuwe geboue is nie te sleg nie), meer mooi parke, en definitief meer mooi meisies. Nie dat Wuppertal 'n totale gebrek aan skoonhede het, of almal in Maastricht al genader is deur Vogue nie, maar die gemiddelde is merkbaar hoër.

Meer toeriste. Veral Duitse toeriste, lyk dit my. Ek het oraloor Duits gehoor, en is by verskeie geleenthede gehelp (of reggehelp) in Duits as ek weggeval het in Afrikaans. Dit was almal se aanbod: Duits, of Engels. Aanvanklik het ek gedink dit het iets te doen met die feit dat Duits en Afrikaans albei meer voor in die mond lê as Nederlands, maar ek sou later hoor dat ek meer Duits lyk (veral in kleredrag) as Nederlands. Nie dat ek al die ooreenkoms gesien het nie (hoewel, noudat ek daaraan dink, ek nog nooit i.t.v. kleredrag uitgestaan het in Wuppertal nie).

En dan, natuurlik, meer fietse. Selfs al is dit die meer "bergagtige" (whahahahaha) deel van Nederland, fiets almal ooral. Selfs ek het na minder as 24 uur in die stad 'n fiets geleen, op aandrang van my begeleiers wat seker al gatvol was daarvoor om oral met my te stap.

Behalwe oor die deel van Maastricht wat ek gesien het waar selfs Liza (of, klink my, geen ander voetgang nie), gaan ek nie verder skryf nie. Die foto's spreek boekdele.

Wat ek ook opgelet het hier, is dat kos heelwat duurder is. 'n Maaltyd kos jou maklik 5 Euro, en dis niks ongewoon om 10 Euro te hoes vir 'n pizza nie. Met al sy gebrek aan mooiheid, waardeer ek Wuppertal ewe skielik vreeslik baie.

Om dit te bowe te kom, is hier 'n groot kultuur van oor-en-weer etery. Dis vele male meer gewoon om mense te nooi vir ete, of by 'n vriend te gaan eet, as om te gaan uiteet (hoewel kruideniersware self maar 'n duur storie kan raak, afhangende van wat jy koop). Ek het, heeltemal onbedoeld, drie gratis maaltye bekom Ongelooflik. Natuurlik, as jy iewers eet, is dit jou plig om skoon te maak na die tyd (iets wat Liza op 'n stadium genoem het, en wat ek gelukkig onthou het).

Wat my bring by seker die belangrikste paragraaf van hierdie blog post: Liza se vriende. Hierdie mense is ongelooflik. Hulle het, in drie dae, my gepeper met ongekende gasvryheid en vriendelikheid. Dis nie net dat hulle my by die stasie kom haal het, en vir my kos en blyplek gegee het op bitterlike kort kennisgewing, en vir my 'n fiets geleen het en oral saam met my gery het nie. Dis dat hulle alles gedoen het met 'n glimlag. Aan GP, AP, Piet(er), Lisca, Eveline, al Lisca se ander flatmates en almal van julle: Julle het al my dank en bewondering. My deure (voordeur, kardeur en yskasdeur) staan altyd vir julle oop.

Nouja, na 'n besoek aan Liza en 'n absolute feesmaal Saterdag-aand by Lisca, het ek Sondag-oggend die diens bygewoon by St. Jan, die protestantse kerk in die oustad. Wat my net weereens getref het, is hoe min mense daar was (selfs al was dit Palmsondag, met 'n kinderoptog en als). Wat my selfs meer teruggesit het, was dat die min mense wat daar was, die min stoele wat gepak is, volgesit het. As selfs die verwagting tot bywoning begin daal (en 'n stuk of sewe kerke in die stad omgeskakel is na winkels, kuierplekke en stoorplekke), dan begin dit 'n hartseer storie raak.

Maar, die diens was mooi, en ek kon die meeste daarvan volg. Dis net die persoonlike voornaamwoorde wat my 'n bietjie aan die begin gevang het, maar die res van die woordeskat was heel eenvoudig. Plus, die koffie na die tyd was heel lekker (net 'n bietjie min na my sin, maar ek sou leer dat miniatuur koppietjies die manier is om koffie te bedien daar rond).

Liza is toe uiteindelik Sondag-aand geopereer, en Maandag ontslaan, waarna ek die trein terug kon neem Wuppertal toe. Ons is 'n rukkie gelede verby Wuppertal, en ek sit nou juis en wag vir die kondukteur om verby te kom sodat ek, vir die eerste keer, my studentekaart in sy gesig kan swaai as vervoerpas.