Saterdag-aand, na my wedervaringe in Herzogenrath, het ek net vinnig vir Liza gaan groet en toe maar 'n lyn gesny na Pieter se solder toe.
Sondag-oggend het ons die Opstandingsondag diens bygewoon in die Onze Lieve Vrou basilika. Dit was my eerste erediens in 'n Katolieke kerk, waarvan ek ongelukkig nie veel te siene gekry het vanaf my gerieflike sitplek agter die pilaar nie (Liza het haar topsnelheid 'n bietjie oorskat toe ons op 'n tyd afgespreek het om te loop, en die kerk was propvol). Ek het darem die boodskap gehoor (en meeste verstaan) en kollekte gegee, maar van die res het ek bitterlik min verstaan.
Die basilika het sy status gekry deur die nougesette navolg van die liturgie en seremonie. 'n Mens kry dus soms die gevoel dat dit meer 'n geestelike teaterstuk is as 'n erediens, kompleet met kostuums en al. Die twee priesters (een is nie genoeg nie, blykbaar) dra albei sulke goue jasse, die diakens dra aandpakke (kompleet met manelle, onderbaadjies en wit strikdasse) en die altaarkinders (as ek reg gekyk het, was daar seuns en meisies) almal uitgevat in sulke oorgroot wit dooprokke. Die beste deel is egter die grys omie wat die hele prosessie lei. Hy's uitgevat in 19e eeuse militêre uniform, kompleet met spies en swaard, en beskerm die prosessie teen die gevaarlike gemeentelede links en regs van hulle. Hy patrolleer ook die gangetjies tydens die diens, om seker te maak niemand slaap nie, al die kinders sit stil, en die gemeente begin nie iets gevaarlik doen soos die Bybel vertaal uit Latyn nie.
Na die diens en 'n bietjie middagete het ons 'n bietjie in die stad gaan stap en uitgespan in die park. Wat, klink my, Liza se gunsteling tydverdryf was tydens haar hersteltyd (wanneer sy natuurlik nie kan oefen of werklike, nuttige, belangrike navorsi... skuus, sy oefen net). Ek kan heeltemal verstaan hoekom. Dis lieflik daar, soos julle kan sien uit my foto's uit. Daar's soveel pragtige goed om te sien oral, veral in sulke warm weer. Die tuin self is ook nie sleg nie, met welige plantegroei en 'n dammetjie met 'n paar waterdiere. Die werklike attraksie is, en bly, egter die landdiere.
Die aand het ons by Hans (Liza se dosent) en sy vrou gaan kuier. En in daardie huis, by daardie familie, het ek seker my grootste kuier tot dusver in Europa gehad. Behalwe vir die peerlikeur, kan ek net onthou dat ons 'n bietjie paralelle (en anti-parelelle) getrek het tussen Afrikaans, Nederlands en Duits, veral met woorde wat soortgelyk klink, maar heeltemal verskillende denotasies en konnotasies het. Maar meestal onthou ek dat ek my gate uit geniet het in hul geselskap.
Monday, April 16, 2007
Zweite Wochenende in Maastricht
