Ek het 'n nuwe gunsteling tydverdryf gekry op die trein. Wel, twee. Die een is om te haal met my penpal korrespondensie, die ander is om hierdie blog te skryf. Hierdie ekstra bietjie produktiwiteit laat my 'n bietjie beter voel oor die ongelooflik baie tyd wat ek (voel ek) deesdae op treine spandeer.
Maarnouja, na die onderwerp vir die dag: die internasionale studente se uitstappie na Köln. Die storie van Köln begin met my notebook se keyboard, meer spesifiek, die groot hoeveelheid moeite dit is om die umlaut-o ö te maak. Almal wat al op 'n 86-key sleutelborde moes werk, julle ken my pyn. Vir almal wat die nie ken nie: dis regtig, regtig baie moeite om die alt-keys beet te kry om elke keer 'n ö te maak. Die umlaut kom egter van ou Duits, waar die umlaut nie twee dotjies was nie, maar 'n klein lettertjie "e". In moderne geskrewe Duits, daar waar die umlaut karakters nie beskikbaar is nie (of moeilik beskikbaar is, soos op 'n 86 key sleutelbord), word die antieke "e" afgeskuif na direk na die volgende letter. Köln (dankie tog, laaste keer) kan dus ook as Koeln gespel word, wat ek hier gaan doen.
Die opwinding vir die dag het al begin selfs voordat ek die trein geklim het. Ek het die aangename voorreg gehad om Sohail te ontmoet, 'n Pakistani en mede-krieketliefhebber. Natuurlik kon ons lang stories ruil oor watter wedstryde ons onthou, mees legint spelers, ensovoorts.
'n Mens kan nie met 'n VRR kaartjie (soos wat alle studente aan die Uni Wuppertal het) heeltemal tot in Koeln vaar nie. Ons het dus gratis gevaar tot in Solingen, en vandaar was ons aangewese op ons Duitse begelyers se groepkaartjies. As jy alleen ry, kos dit jou sowat 11 Euro retoer (tussen Solingen en Koeln). Nie net het ons vir 7.50 Euro retoer gevaar na Koeln nie, ons het daar geëet, twee museums besoek, 'n toer deur die stad gekry en ons kon met die Dom Kirche se toring opstap. Ongelooflik.
'n Ander hoogtepunt van die treinrit (behalwe natuurlik die plesier wat ek daaruit kon put om my studentekaart vir die kondukteur te flash om my uit te los, soos 'n wafferse Fox Mulder), was dat ek die geleentheid gehad het om die die vreugde van mikrogolfingenieurswese te versprei deur vir mense te verduidelik waaroor my tesis gaan. Beste deel is, ek het dit in net 15 minute gedoen, met behulp van allerlei analogieë soos om 'n dik stroom water te spuit na 'n klein gaatjie in 'n sponsmuur. Plus hulle kon die meeste daarvan verstaan. Miskien moet ek tog 'n loopbaan in die akademie oorweeg.
Aangekom in Koeln, is ons begroet deur ons vriendelike toergids en minder vriendelike weer: tipiese lenteweer hier, koud en bewolk. Ek het probeer foto's neem van als wat ons gesien het, en beskrywings daarvan is op my foto site www.flickr.com/photos/tstander. 'n Paar hoogtepunte was egter die volgende:
- 'n Tipiese eetplek, of "Brauhaus", in Koeln brou sy eie bier. As jy 'n "Kölsch" bestel (wat eintlik beteken "van Koeln"), kry jy so een. Dis die goedkoopste drankie in die Brauhaus, selfs goedkoper as water. Ook, as jy dit bestel, kry jy dit ten minste 5 minute vinniger as enige ander drankie.
- Die kelners dra almal blou ('n tradisie uit die werkersklas dae) en is gewoonlik nie verskriklik vriendelik nie. Dis egter orraait, want niemand van hulle verwag 'n tip nie.
- 'n Ou storie lui dat die mense in Koeln, lank lank gelede, vreeslik lui was. Hulle het net 'n bietjie gewerk in die dag, en dan gaan kuier en gaan slaap. Hul werk is egter elke nag klaargemaak deur 'n klomp dwergies ("männlein"). Een aand het 'n vrou gaan kyk wie elke nag die werk klaarmaak, en afgekom op die dwergies. Hieroor het hulle hul vreeslik vervies, en die pad gevat. Daarna moes die mense maar self hul werk klaarmaak.
Na die stadstoer het ons die Dom Kirch besoek, met 'n kans om die 500+ trappe te klim na die toppunt van die 150m Suid-toring. Die uitsig was, ongelukkig, niks om oor huis toe te skryf nie (bewolkte dag, met allerhande beton steeksels, knoetse en blokke rondom die toring wat jou uitsig nog verder belemmer). Die teleurstelling van die uitsig het egter vervaag teen die avontuur van die heen- en terugtog. Die toring se trappe is baie nou, met hopeloos te veel toeriste, so daar's 'n konstante dreun in die toring van mense wat hyg soos hulle die trappe klim, wat my 'n bietjie daai bult by Freudenberg 'n bietjie laat waardeer het. Maar net 'n bietjie. Die terugtog was ook 'n uiterste toets in selfbeheersing, omdat jy elke keer in die versoeking gestel word om die hoogte en momentum voordeel te gebruik om die mense wat van onder af opklim, terug te stamp omdat hulle nie vir jou genoeg plek los om af te klim nie. Toeriste is nou maar eenmaal nie die vriendelikste kalante nie.
Na 'n bietjie oefening was middagete net die regte ding, so ons is vandaar direk na die Bauhaus Früh vir 'n wors met mash en Sauerkraut. En Kölsch. Die ete was lekker, en die bier was heel interessant. Baie, baie lig, met heelwat minder alkohol as ander Duitse biere. 'n Goeie opsie vir 'n paar wegslaan met 'n rustige kuiertjie.
Daarna is ons af na die Sjokolademuseum langs die Reihn, waar almal begroet is met 'n blokkie Lindt en 'n toergids wat ons vriendelik ingelig het dat hy die toer kan lei in Portugees ook, sou ons dit verkies. Die toer neem jou deur die hele proses van sjokolade vervaardiging, van die boom tot verpakking. Iets wat ek nooit geweet het nie, is dat die kakao vrug se bone eers fermenteer moet word (onder piesangblare, verkieslik) vir 'n week voordat dit verskeep word na Europa om gerooster te word en die kakao onttrek kan word om sjokolade te maak. Ook het die museum 'n stuk oor die oorsprong van sjokolade in Sentraal Amerika, asook die geskiedenis daarvan in Europa.
Ongelukkig kon ek nie veel daarvan sien nie, want ons moes toe hardloop om die Romeinse-Germaniese museum nog oop te kry. Dit was self 'n ervaring, en vertel heel veel oor die geskiedenis van Koeln onder Romeinse beheer. Onder andere, was Koeln in die ryk bekend vir die glaswerk wat daar vervaardig is, en 'n mens kan dit heeltemal glo. Die versiering op die glas is verskriklik fyn, en die fyn detail metaalwerk waartoe die mense in staat was, het my heeltemal verstom. Natuurlik vertel die fotos die storie.
Na 'n vinnige stop vir 'n koffie by McD's (my eerste keer hier in Europa) vir 'n koffietjie, kon ons weer die pad terug aanpak Wuppertal toe.
Thursday, April 12, 2007
Köln Ausflug
